Wij zijn aliens

Wij zijn aliens.

Volgens M-Pesa

Dat verklaart een hoop!

Onze 1e dagen in Amboseli.

Wij dachten dat Nairobi gevaarlijk was. Maar toen hadden we de rit naar het project nog niet gehad. In Kenyan style worden we in een rottempo (voor zover mogelijk. Voor zover onmogelijk trouwens ook) naar het project gebracht. Onze overlevingskansen hebben we aanzienlijk lager ingeschat dan tijdens ons verblijf in Nairobi.
Vlak voordat we de verharde weg verlaten gaat het regenen. De zandweg die we nemen verandert snel in een modderpoel. Auto’s voor ons glibberen van links naar rechts. Wij ook. Totdat we muurvast in de modder komen te zitten. Gelukkig zijn we vlakbij het huis van de moeder van Wilson, waar we naartoe gebracht worden. We worden hartelijk onthaald, krijgen zelfs een knuffel van zijn moeder en een kopje koffie. Daar zitten we dan in een Masaïhutje. Waar tot onze grote verbazing een enorme koelkast staat. Later horen we dat die illegaal aangesloten is op het elektriciteitsnet. Eindelijk maken we kennis met Wilson. Gezamenlijk besluiten we om het laatste stukje te lopen en dat Wilson, Peter en Saitoti onze zakken dragen. En daar gaan ze, met 60 kilo op hun rug. De modder blijft ontzettend aan onze schoenen hangen en tegen de tijd dat we bij het project zijn we 10 cm. gegroeid.

De koffie en thee staan klaar en het is ontzettend leuk om het project nu in het echt te zien. Het is wel in the middle of nowhere en behoorlijk open. Oei. Moeten wij hier enkele maanden wonen?
Ons huisje is echter erg leuk, met een echt toilet en douche. Warm water is op verzoek.
De keuken….oh help. Moeten we hier gaan koken? Het is gemaakt van koeienpoep (traditionele Masaï-hut). Dat is niet het ergste. Er wordt gekookt op houtvuur, er hangen 2 enigszins zielige gloeilampjes aan het “plafond”, er is geen koelkast. En ook geen afwasmachine. Er is geen enkel apparaat. Dat wordt wat.
Als diner krijgen we een echte Keniaanse maaltijd voorgeschoteld: rijst met als groente aardappelen. En ik geloof dat er ergens wat tomaten en ui tussen zat. Kenia is een walhalla voor tomatenliefhebbers (Nils, zondrogen kan hier makkelijk … ahum buiten de regentijd dan). Die krijgen wij nl. iedere dag.
De volgende dag, na een ontbijt met chapati (een soort pannenkoek volgens Kikuyu traditie. Rob houdt trouwens helemaal niet van pannenkoeken), gaan we op de pikipiki naar het dorp. Nou heb ik wel een motorrijbewijs, maar op een motor die met elastieken aan elkaar hangt rijden over zand, stenen, struiken en door kuddes geiten en koeien is toch even andere koek. In het dorp, waar we toch zonder kleerscheuren aankomen, hebben we wel wat bekijks. 2 wazungus op de pikipiki, dat maak je niet veel mee. Zeker niet met een vrouw aan het stuur. Er rijden hier weinig vrouwen pikipiki.
We drinken een kopje koffie onder grote belangstelling van vooral kinderen. Die uiteindelijk om geld vragen. Hoe verlegen ze ook zijn. We doen boodschappen in wat golfplaten stalletjes en gaan terug. In de keuken blijken de mannen ineens 2 linker kookhanden te hebben en vragen mij het diner te maken. Dus ik op een wankel “stoeltje”, in het duistere koeienpoephutje op houtvuur rijst met een groente klaarmaken, die ik helemaal niet ken. Maar met wat fantasie en kruiden weet ik er iets heel fatsoenlijks van te maken. Afijn, de komende dagen ben ik dus de klos. Gelukkig lukt het me steeds om een smakelijke maaltijd te presenteren. Een klein beetje trots voel ik me wel, temeer omdat we gezegd hebben ook wel voor gasten te willen koken.
Ook Rob heeft inmiddels zijn 1e motorritje gemaakt. Aangezien hij zelfs nooit brommer heeft gereden, doet hij het hartstikke goed. Op een gegeven moment moeten wij zonodig een biertje hebben dus Rob gaat dat halen. Ik dacht dat hij met iemand mee zou gaan maar tot mijn grote verbazing zie ik hem even later in zijn eentje langsrijden. Het is het eind van de middag en het wordt al schemerig. Toen wij samen een paar dagen eerder naar het dorpje reden zijn we op de terugweg een paar keer verkeerd gegaan. Probeer ook maar eens te onthouden bij welke boom je af moet slaan! De ANWB-mushrooms, zoals we aan Wilson hebben proberen uit te leggen, zijn hier nog niet uitgevonden. Afijn, het is al donker en Rob is nog niet terug. De een na de ander gaat met een pikipiki op zoek naar Rob. Ze weten dat hij bij onze bierleverancier is geweest en dat hij is gevallen. Oh jee! Gelukkig wordt hij snel gevonden. Hij stond, op de juiste route, zonder benzine. Ze hebben hier nl. de gewoonte om maar een beetje benzine te tanken zodat mòcht de motor gestolen worden de dief niet ver komt. Nou, Rob kwam ook niet ver. En hij was inderdaad gevallen. Dat kwam omdat iemand het pad had omgeploegd om er landbouw te bedrijven. En ja, dan lig je ineens in een greppel. Zijn knie ligt open en later blijkt dat zijn enkel is verzwikt. Deze wordt heel dik en Rob loopt vervolgens een aantal dagen behoorlijk mank.

Intussen is het een komen en gaan van gasten. Sommigen komen op eigen gelegenheid tot aan het moment dat de “begaanbare weg” verlaten wordt anderen moeten opgehaald worden in Nairobi. Weer anderen komen met eigen auto en Keniaanse chauffeur maaaaar moeten dan toch uitgelegd worden hoe bij het Amboseli NP te komen. Blijkbaar is de chauffeur nog nooit buiten Nairobi geweest.

Volgende episode gaan we ’t project wat toelichten.

Meanwhile don’t be shy and come to Kenya, Kwaheri.