Kenia geweld(ig)!

Op de dag vóór ons vertrek wordt een schaap geslacht. Op de traditionele Masai manier wordt het schaap verstikt, de keel doorgesneden en…afijn, vakkundig geslacht dus. Elk deel van het arme schaap wordt gebruikt. Een aantal delen is ook voor bepaalde personen of groepen bestemd. De oudste van de groep heeft recht op de kop. Rob is de gelukkige maar om éen of andere reden bedankt hij voor de eer. De nek is voor mama. Nou, mama durft dat nog wel aan.
Toch gek, om een dier dat even daarvoor nog vrolijk blaatte nu in stukjes voor je te zien. Ik kijk niet alleen toe maar help ook nog een handje. Of eigenlijk een pootje. Een pootje dat speciaal voor ons geroosterd wordt.
Wat wij wel weer apart vinden is dat als in Nederland een afscheidsfeestje wordt georganiseerd mensen worden uitgenodigd waar de vertrekkenden iets mee hebben of hadden. Hier schuiven mensen aan die wij nooit gezien hebben. Zo ook een dorpeling, die zwijgzaam op wat vlees kauwt en een biertje drinkt. Ons wordt verteld dat hij in elkaar geslagen is door een groepje jongeren, omdat hij met zijn kudde geiten over “hun” land liep.  De droogte en het gebrek aan groen gras leidt tot meer grimmigheid en geweld. Later, als we we4kenya al verlaten hebben, horen we het nieuws over een landeigenaar in het noorden van Kenia die is doodgeschoten omdat hij zijn land tegen indringende kuddes wilde beschermen.
Aangezien wij ook mensen waar wij wèl iets mee hadden gedag willen zeggen, pakken wij de pikipiki en gaan naar het dorp. En alsof ze het afgesproken hebben, we treffen helemaal niemand aan! Dan maar terug naar ons schaap. Gedurende de hele dag valt er wel iets van vlees te eten. Afscheid in Kenia is dus niets voor vegetariërs! De biertjes smaken er prima bij. ’s Avonds waag ik me ook maar eens aan de myra, waar ik 4 maanden lang over gehoord heb en wat toch wel iets bijzonders moet zijn. Ik kauw op een vaag blaadje, vermengd met kauwgom. Behalve een bittere smaak (vandaar die kauwgom) in mijn mond ervaar ik nagenoeg niets. Ze zeggen dat het een oppepper is. Ik vind het meer een afknapper.
Het is een mooie avond. Ervaringen worden uitgewisseld, ook met Wilson die 2 dagen geleden terug is gekomen. Van iedereen krijgen we wat aangeboden, en dat zullen één van onze meest dierbare aandenken worden.
De volgende dag vertrekken we. Wilson heeft ons privé transport naar Nairobi aangeboden, wat we bijzonder waarderen. Ondanks dat we kleding en schoenen achterlaten, lopen we nog steeds met heel wat kilo’s rond te zeulen.
Het afscheid was moeilijk. Nog niet eens zo lang geleden zat ik bijna de dagen af te tellen voor vertrek. Nu is het zo anders. Ik zal iedereen, maar ook dit speciale plekje, erg missen.

In Nairobi hebben we een hotel met zwembad geboekt. Even wat luxe, even het zwart dat zich aan ons gehecht heeft zien kwijt te raken. Dat laatste mislukt overigens.
’s Maandags nemen we een Uber-taxi naar Githurai, een suburb ten noorden van Nairobi. Éen van de gasten van we4kenya werkte als vrijwilligster bij een community project, de Fountain Youth Initiative (FYI). Zij stuurde een mail namens FYI met de vraag of Nederlanders het project wilden komen beoordelen om voor financiële steun van Nederlandse organisaties in aanmerking te komen. Wij hebben hier positief op gereageerd en zo belanden we in Githurai. De manager, tevens oprichter, haalt ons op en brengt ons naar het kantoor. Hij zou het heel fijn vinden als wij hem en FYI met projectmanagement kunnen helpen. Of we even een training voor hem en de staf kunnen verzorgen. Uhhhh, dit is toch wel een heel andere vraag. Maar uiteraard zullen we ons best doen.
FYI houdt zich met diverse dingen bezig. De missie is “to nurture, empower and transform young people to be self-reliant, independent and key players in the development of their community”. Er worden naai- en computerlessen gegeven zodat mensen òf met een eigen bedrijfje zelf inkomen kunnen genereren, òf makkelijker een betaalde baan kunnen krijgen. Daarnaast helpt FYI een groot aantal kinderen met schoolgeld, proberen ze vooral tekentalenten van kinderen te ontdekken en te exploiteren, verstrekken ze micro-kredieten, geven ze voorlichting èn maandverband aan tienermeisjes. Dat laatste klinkt misschien raar, maar door gebrek aan maandverband (of geld hiervoor) komen meisjes vaak gedurende “hun periode” niet op school. Dat dit leidt tot achterstanden en uiteindelijk uitval moge duidelijk zijn. Dus Rob en ik staan op woensdagmiddag aan ongeveer 40 meisjes te vertellen dat wij elkaar pas leerden kennen toen we (ouder dan) 20 waren. Leugentje om bestwil. Maar de meisjes hebben net te horen gekregen dat je zolang je een tiener bent je niet aan een vriendje moet beginnen. Dan kan ik moeilijk zeggen dat ik 19 was toen Rob en ik elkaar leerden kennen.
En natuurlijk de vraag of wij kinderen hebben. Als wij “nee” zeggen krijgen we meteen te horen dat we er nu dus een stuk of 40 hebben! En dat we zeker terug moeten komen om onze kinderen te bezoeken. Leuk!
Als ze maar niet denken dat we hun schoolgeld gaan betalen.

We verblijven bij Josephat, de manager van FYI, en zijn familie. Met z’n vieren wonen ze in een klein appartement. De kinderkamer wordt voor ons vrij gemaakt. De woonkamer staat vol met bankstel en salontafel. Om langs iemand te komen moet je zo ongeveer over de salontafel heen stappen. In de hoek prijken een enorme flatscreen-tv en een dolby-surround systeem. Stromend water is er niet, maar dit dus wel. Overigens heeft Josephat een universitaire opleiding gehad en werkte hij een aantal jaren bij financiële instellingen. Omdat het hem uiteindelijk geen intrinsieke voldoening gaf heeft hij een goede baan opgegeven om “iets” voor de community te gaan doen. Zijn ouders vonden het maar niks. En nog steeds zijn ze niet trots op wat hij bereikt heeft, maar nemen ze het hem kwalijk dat hij deze keuze gemaakt heeft.
Van ’s ochtends tot ’s avonds staat de tv aan. In de ochtend, tijdens ons ontbijt, mogen we naar voetbal kijken. Tijdens het avondeten naar òf een Mexicaanse soap, òf het nieuws in Swahili. Éen nieuwsitem raakt ons. Onze gastheer vertaalt: ergens is een dood meisje verkracht. Afschuwelijk!
De dader is door de plaatselijke bevolking dood gestenigd. Op mijn vraag of die daders vervolgd gaan worden wordt met een schouderophalen gereageerd. Nee, waarom zouden ze.
Dat doet me denken aan een filmpje dat enkele medewerkers van we4kenya me een paar weken geleden lieten zien. Vol plezier keken ze naar een man, die bloedend op de grond ligt, stenen naar zich toegegooid krijgt, af en toe een trap ontvangt en overgoten wordt met benzine. De benzine wordt aangestoken maar de man krijgt het vuur gedoofd. Moet je opletten, zeiden ze, direct gebeurt het nog een keer. En ja, deze keer succesvol. Vol verbazing en walging vraag ik aan hen waarom ze dit leuk vinden. Nou, deze man heeft moorden gepleegd, dus dit is wat er met zo iemand gebeurt. Ik mompel nog iets over justitieel systeem, maar dat komt natuurlijk helemaal niet over. Oog om oog….

Teug naar FYI. De gastvrijheid, de behulpzaamheid, de 2 schattige kinderen en de lieve vrouw voor wie we nog geen kopje naar de keuken mogen brengen zijn wel weer een mooie ervaring. Hoewel we 4 maanden met Masai hebben samengeleefd is het toch ook bijzonder om een paar dagen deel uit te maken van dit gezin.
Op onze laatste dag presenteren we aan Josephat en 1 medewerker de basisprincipes van projectmanagement. Om vervolgens te vertellen dat zij geen projecten doen maar on-going business. Die term blijft voorlopig wel hangen! Met het idee dat we toch iets hebben kunnen bijdragen vertrekken we donderdagmiddag om een paar dagen te gaan relaxen bij Lake Navaisha. We bestellen een taxi via Uber en zien dat er een in de buurt is. Als hij ons uiteindelijk gevonden heeft noemt hij een hele andere prijs dan was aangegeven. Want, zegt hij, zo werkt dat vaak bij Uber. Eenmaal in de auto blijkt dat hij onze bestelling geannuleerd heeft en op eigen houtje is gaan opereren.  Dus èn wij betalen nu meer, èn Uber wordt er niets wijzer van. Toevallig is er die dag een staking begonnen van Uber-chauffeurs. Onze chauffeur doet daar niet aan mee. Hij is blij met Uber (ja, duhuh) en aangezien hij een auto met weinig cc rijdt heeft hij ook niet zo’n last van de lage prijzen. Als we later door wat bergachtiger terrein rijden zijn wij ook heel blij met die lage cc. Lieve help, wat een tempo! Zelfs de sloomste vrachtwagens halen ons nog bijna in.
En weer een chauffeur die doet of hij weet waar we moeten zijn. En stronteigenwijs is. Eenmaal bij het meer aangekomen, via een omweg, stopt hij willekeurig ergens om de weg te vragen. Wij zeggen dat hij nog eens stukje door moet rijden. Maar nee, we zijn 8 kilometer te ver gereden volgens hem. Dat hij het bordje van Fishermans Camp toch helemaal gemist heeft…
8 kilometer terug: van alles, behalve Fishermans Camp. Nee zeggen lokale mensen, je moet nog een stuk verder rijden.
Goed, een uur later dan nodig staan we dan toch op Fishermans Camp. Nee, er is geen boeking op naam van Irene Bekkers. Echt wel! De bijzonder onvriendelijke en onverschillige man achter de “balie” biedt een banda aan voor 10.000 ksh, in verband met het weekend.  Ik dacht het niet, 5000 per nacht voor een cottage was de deal. Hij belt nog wat. Nee, niets. En loopt weg. Wij vragen naar de manager. Dat is hij. Oh, dan hebt u nog aardig wat te leren! En hij stapt in zijn auto en rijdt weg. Nou ja! Gelukkig belt degene met wie ik de boeking heb geregeld en komt iemand ons halen. Blijkt dat we een cottage van het restaurant hebben geboekt, niet van Fishermans Camp. Maar het is wel op het terrein van Fishermans Camp. Inmiddels snappen we er helemaal niets meer van maar onze cottage is echt geweldig! Het ligt wat hoger en kijkt uit op het terrein en het meer. Er is een aparte kinderkamer (te klein voor 40 kinderen dus niet in gebruik), een volledig ingerichte keuken (zonder afwasmachine, dus niet in gebruik) en een badkamer met buitendouche en ligbad (het water is bruin, dus ook niet in gebruik).
Voor aanstaande vogelexperts zoals ik is dit een klein paradijsje. Er vliegt van alles rond. Helaas zit ik nog steeds met die camera van 50 dollar en heb ik al de mooiste takken gefotografeerd. Ik overweeg serieus om met crowdfunding geld voor een nieuwe camera op te halen. Met als beloning foto’s van mooie vogels in plaats van takken!
Wat is het heerlijk hier! Om de dag maken we een uitstapje. Zoals een heerlijke wandeling bij Crater Lake, onder begeleiding van een hele aardige gids die ook nog eens een aanstaande-in-een-verdergevorderd-stadium-dan-ik-vogelexpert is. En een dagje fietsen. Helaas langs de weg die we al goed kennen vanwege onze eigenwijze taxichauffeur. Met alle kassen hier lijkt het wel het Westland. Aan het eind van de fietsdag zweer ik om nóooit meer in het buitenland een fiets te huren. Dat duurt tot de volgende dag. Fietsen door Hell’s Gate Park, langs zebra’s, giraffes en buffels (wat best wel een beetje eng is) is toch ook wel weer een bijzondere belevenis. Ook Longonot wordt bezocht. Dit is een uitgewerkte vulkaan waar je in en omheen kunt wandelen. Aangezien wij de krater in willen huren wij een heuse ranger in. Met een echt schietgeweer. De beklimming valt erg tegen. Het is heet, er is nauwelijks schaduw, het is steil en dan hebben ze ook nog bedacht dat een trap met 250 treden best wel leuk voor toeristen is. De afdaling in de krater is helemaal een uitdaging. Soms hang ik tussen hemel en aarde en denk alleen maar dat we ook weer omhoog moeten. De stenen voelen heel warm aan, soms komt er rook uit de wand, het gras is hier en daar zwartgeblakerd. We komen toch redelijk heelhuids beneden om een overwoekerd pad in te slaan waar je eigenlijk alleen met een machete doorheen komt. Volgens onze begeleider, nu met het geweer op scherp, blijft het zo. We keren om omdat dit echt niets toevoegt en pauzeren lekker op een grasveldje. En dan is onze tot dan toe redelijk zwijgzame ranger ineens een hele leuke en prettige gesprekspartner. De opleiding tot ranger is vergelijkbaar met die van de Amerikaanse seals. Wauw! Vandaar dat hij er zo strak uitziet.
In de krater huist blijkbaar een stuk of 10 luipaarden. Normaal willen we die heel graag zien, maar als we ze nu zouden zien zijn ze heel dichtbij en worden ze neergeschoten.
Omhoog gaat eigenlijk best goed, beter dan ik verwacht had. Onze ranger vindt het niet zo’n goed idee om ook nog rond de krater te gaan lopen. Wij zijn het roerend met hem eens en dalen af naar de uitgang. Nog steeds met het geweer op scherp, want het is wat later op de dag en dan worden de buffels actief. En hier zijn ze blijkbaar heel erg agressief. In plaats van buffels zien we kuddes koeien. Koeien zijn verboden in het park. De ranger vraagt ons om daarover te klagen bij de uitgang. Als hij het doet wordt hij namelijk niet geloofd. Dus wij “klagen” dat we niet naar Kenya zijn gekomen om koeien te zien. Die zien we genoeg in eigen land. Kijk, zegt de man, maar daar loopt een zebra!
Ik denk dat onze “klacht” wel binnengekomen is.

We vermaken ons prima. Toch wordt het tijd voor ons volgende avontuur. Het is maandag 13 maart. Vandaag horen we meer.
Het is nu dinsdag. Nog steeds geen nieuws. Wat op zich ook geen nieuws is want “this is Afrika all is possible”. Geweldig toch?