In of Africa!

In of Africa.
Het einde nadert. Van dit avontuur…

Nog 1 week te gaan. In het begin, toen er nog weinig gasten waren, ging de tijd heel langzaam. Nu vliegt ineens de tijd. Gasten vragen wat wij missen van thuis. Behalve familie en vrienden…eigenlijk niet zo veel. En kaas natuurlijk. Maar dat spreekt voor zich.

Ik weet wel wat ik hier niet ga missen. Het koken op houtvuur. Iedere keer is het weer een uitdaging. Wij proberen namelijk het vuur op een zo gezond mogelijke manier aan te krijgen. Met droog gras, papier en hout natuurlijk. De mensen hier gebruiken plastic en kerosine. Op de traditionele Masaï manier zeggen ze dan. Yep.
Diezelfde mensen ga ik zeker wel missen. We hebben het nodige gedoe met elkaar gehad maar ook heel veel lol. Eén van de medewerkers vroeg op een gegeven moment wat de naam “katje” betekent. Ik dacht “katje, katje”? Katja misschien? Nee, hij hoorde dat Wilson en Evelien tegen elkaar zeggen. Ooooh, je bedoelt schatje! Zijn ongeveer eerste Nederlandse woord. Wat hij vervolgens bij enkele gasten onder grote hilariteit gebruikt heeft. Helaas heeft hij 2 weken geleden een ongeluk met de motor gehad. De motor was “very kaput” (favoriete uitspraak van de werkers hier) en hij kwam er met een gebroken pols en gekneusde voet van af. En tja, hoe moet dat dan nu? Het werk kan wel  overgenomen worden, dat is niet zo’n punt. Doorbetalen van salaris is er echter niet bij. En alle ziektekosten moeten in principe door hemzelf betaald worden. Een ziektekostenverzekering is veel te duur. De 2 motoren zijn frontaal op elkaar gebotst. Beide drivers zijn naar het ziekenhuis gebracht, de motoren laten ze midden op de weg liggen. Daarna is er grote haast om de motor op te halen. Politie hoeft niet. Het is veel meer gedoe en het kost waarschijnlijk meer als je de schuldige van het ongeluk wilt kunnen aanwijzen. Nee, weg met die motoren! Als de politie zou komen en 1 motor aantreft, is dat blijkbaar automatisch de schuldige. Gelukkig kun je in Kenia altijd schuld afkopen bij de politie.
We hadden onze medewerker geld mee gegeven om wat boodschappen te doen. Van anderen hoorden we dat het best zou kunnen dat dat geld “verdwenen” is. “Ze” helpen je als je op de grond pijn ligt te lijden en ondertussen halen ze je zakken leeg. Nou ja, wat is dat dan weer voor mentaliteit!  
Zo ook bij gasten die we onlangs hebben gehad. De 75-jarige (!) man kreeg achter op de motor een bloeddrukval. Niets ernstigs (zei zijn vrouw … achteraf), en gelukkig zonder valpartij, maar verder met de motor was uiteraard geen optie. Auto’s die langskwamen stopten allemaal. Dat dan wel. Maar om de man naar het kamp terug te brengen werden belachelijke bedragen gevraagd, zoals 3500 shilling. Normaal huur je daar een auto voor een halve dag voor. Uiteindelijk hebben ze 2000 shilling betaald voor misschien 15 minuten rijden. Echt idioot veel. De een zijn dood….

In het begin snapten ze echt niet waarom ik zo’n problemen met het houtvuur had.  En dan blijkt dat ze geen idee hebben hoe wij in Nederland leven. Dat we met één druk op de knop koffie hebben. Dat we met één druk op de knop kunnen gaan koken. Dat we een kraan opendraaien en er kokend water uitkomt.
Of ons huis net zo groot als de cottage is. Tja, onze huiskamer is al groter.
De was gebeurt hier met de hand. Toen ik al zittend de was zat te doen werd mij gezegd dat het staande veel gemakkelijker is. Gewoon, met kaarsrechte benen. Zoals de Masaï doen. Nou, ik ben lang niet zo soepel als hen. Mijn rug vindt dat ook helemaal niet leuk. Hoe wij de was dan doen. In een machine natuurlijk. Ook als het veel is? Ja hoor, dat kan er allemaal in. Oh ja, en om de was te drogen hebben we nog een ander apparaat beschikbaar.

Iedereen in Nederland is rijk, denken ze. Nederlanders bezitten allemaal grote bedrijven. Ook de slager begon daarover. Als we dan zeggen dat er ook in Nederland mensen op straat leven, worden we wat ongelovig aangekeken.
Ze willen ook allemaal een blanke vrouw. Trouwen met een blanke vrouw brengt verandering in het leven. Dat lijkt toch wel veelzeggend.
Bij het idee dat “die vrouw” dan mooi op het land kan werken moest ik wel lachen. Of ze dachten dat dat een aantrekkelijk leven zou zijn voor een blanke vrouw, zeker als 2e of 3e vrouw. En ja hoor, dan komen er voorbeelden van een man in de Masaï Mara wiens 3e vrouw een blanke is.
Het heeft ons wel verbaasd hoeveel gemengde huwelijken we hier hebben gezien of waar we van gehoord hebben. Het gaat ook niet altijd goed. Het boek “de witte Masaï” is geen fictie. Na 2 dagen heb ik tegen Rob gezegd dat hij niet bang hoeft te zijn dat ik er met een Masaï vandoor ga.
Het omgekeerde heb ik nog niet gehoord.

We hebben gelukkig nog steeds een geregelde toeloop van gasten. Dat is altijd leuk. 2 weken geleden hadden we een bijzondere gast, onze lieve vriendin Nelly. Samen zijn we het Amboseli park in geweest. Eindelijk! Na 3,5 maand zie ik de ingang van het park aan de andere kant! We hadden een superdag, afgesloten met een heerlijk wijntje bij een lodge. Nelly, je bent een kanjer!
Het bezoek van Nelly werd opgevolgd door haar zoon, Robur. Hij moest voor school een week in het buitenland verblijven en koos voor WE4kenya. Nou, WE4kenya had er een attractie bij! Een blonde jongen van bijna 2 meter lang, dat was toch wel heel apart. Niemand geloofde hier dat hij pas 17 is. Rob is met hem het park in geweest. Ik geloof dat zij ook een superdag hadden. Maar ja, het zijn mannen hè. Iets of wat ingetogener.
Wat een ervaringen voor die jongen! Voor het eerst alleen op reis, buiten Europa nog wel. Voor het eerst op een motor gezeten. Voor het eerst motor gereden. Voor het eerst…van alles eigenlijk.
En wat ontzettend leuk om bij te hebben kunnen dragen aan die ervaringen.

Wat gaan we nog meer missen? Ach ja, de Kilimanjaro. Wat is dat toch met die berg? We kijken er al bijna 4 maanden tegenaan en het blijft boeien. Een geweldig uitzicht, een fijn herkenningspunt voor iemand zonder enig richtingsgevoel zoals ik, een fantastische achtergrond voor foto’s, een reden voor gasten om hier naar toe te komen (en de berg soms niet te zien te krijgen), een bron van water en dus ook een bron van inkomsten.

Ter illustratie wat ik nog meer zeker niet ga missen: ik moet mijn schrijven onderbreken om het kalf uit het maïsveld te plukken. Zodra ik weer zit kan ik achter één van de geiten (die Rob en ik in het hok van het kalf opgesloten hebben omdat ze heerlijk van ons groen aan het smullen waren. En die voor de duidelijkheid niet van ons zijn) aan rennen omdat het ontsnapt is. Zojuist heb ik het pak vet (wij koken en bakken met plantaardig vet dat per 5 kg verkocht wordt en in plastic in een kartonnen doos wordt bewaard) trachten te ontdoen van duizenden mieren. Het witte vet zag zwart. 30 mierenbeten en duizenden min of meer gefrituurde mieren later heb ik het vet enigszins kunnen redden.
Inmiddels gutst het zweet van mijn voorhoofd. Dit zijn ook geen temperaturen om achter geiten aan te moeten rennen.
Oh, er ruist weer iets in het maïsveld!

Over eten gesproken, dat blijft altijd een leuk onderwerp. Het zorgt voor ergernis, amusement, maar ook voor vooruitgang. In het begin werd één van de 2 chefs uit het dorp gevraagd om voor gasten te koken. De ene moet uit de pub gesleurd worden onder de belofte dat hij meer drank op het kamp krijgt (hij schijnt wel goed te kunnen koken, wonderlijk genoeg, behalve brood roosteren). De ander zegt niet meer beschikbaar te zijn. Via via, want zo gaat dat dan hier, horen we dat hij niet meer voor ons wil koken omdat we hem een keer te weinig zouden hebben betaald.
Dus hebben we onze schoonmaakster gevraagd om tegen betaling te koken. En dat kan ze hartstikke goed! In het begin vond ze het eng, maar gaandeweg kwam ze bijvoorbeeld uit zichzelf aan de gasten vertellen wat er op tafel stond. Als we nu vragen “chef wat staat er op het menu?” komt ze zelf met voorstellen. Alle complimenten, van ons èn de gasten, hebben haar doen groeien. Zó leuk om te zien!
Uiteraard zijn er wel verbeterpuntjes. Bij het diner willen we een salade erbij hebben, het nagerecht is altijd fruit (ijs zonder koelkast laat staan vriezer is wat lastig. Overigens gebruiken we nu wel een Masaï koelkast). Rob had de medewerkers voorgedaan hoe een fruitsalade kan worden gemaakt. De keer daarop “oh ja, we weten nu wel hoe het moet”. Als ik in de keuken kom kijken is het fruit keurig in stukjes gesneden. Erbovenop prijken komkommerschijfjes. Nou ben ik best voor culinaire uitstapjes maar dit ging toch wel iets te ver.
Vooralsnog maken wij zelf alle salades. Het ontbijt en de meeste lunches trouwens ook.
Er is een mooie pannenset waarmee het eten wordt gepresenteerd. De pannen worden netjes afgedekt met een deksel, en als die ontbreekt ligt er een plastic bluebandbordje op. Ik vind het te grappig om te veranderen. Het is trouwens toch te donker om iets goed te kunnen zien. Wat we overigens wel vaak goed zien is een fantastische sterrenhemel.

Het is maar goed dat we weinig van Nederland ècht missen. Iedereen begint te vragen hoe lang het nog duurt en wanneer we terugkomen.
We hebben nieuws!
Misschien voorlopig niet!
We zijn o.a. dit Kenia-avontuur aangegaan om te kijken of het ons zou bevallen om voor langere tijd in Afrika te zijn. Langer dan onze reizen in Afrika van 4/5 weken en niet als toerist.
En het bevalt goed. Het toeval wil dat wij werden gewezen op een organisatie die regelmatig management couples voor haar lodges zoekt. Onze sollicitatie werd heel enthousiast ontvangen. De organisatie wil het aantal lodges uitbreiden. We zijn uitgenodigd om met een trainingscircuit van 3 maanden te beginnen. Wanneer is nog niet bekend maar wat ons betreft aansluitend op ons verblijf hier. De bedoeling is om elke maand in een andere lodge mee te draaien. En mochten we dit traject met goed gevolg afsluiten, dan krijgen we een “eigen” lodge toegewezen. Ergens in Afrika. Dat kan Madagaskar, Togo of Marokko zijn, maar ook Kenia of Tanzania. Somewhere, in of Africa.
Change of life!