Ze noemen me mama

Ze noemen me mama.

In het begin noemden ze me steeds mama. Ik dacht, hou ff op zeg, ik ben je mama helemaal niet. Totdat iemand mij vertelde dat ze dat uit respect en beleefdheid zeggen. Oh. Oké. Ga vooral daarmee door.

Nou komt het onderwerp mama in elk gesprek dat verder gaat dan How are you I am fine aan de orde. Of wij kinderen hebben. We weten nog steeds niet of ze ons zielig, raar of dom vinden dat wij geen kinderen hebben. Want kinderen zorgen later voor hun ouders. Een soort oudedagvoorziening. Hier gelukkig geen gezeik over AOW.
Maar, hoe meer kinderen hoe beter. Het gekke is dat ze er blijkbaar ook geen moeite mee hebben om kinderen weg te geven. Onze schoonmaakster vertelde dat als zij 5 kinderen zou hebben en een vriendin van haar geen kinderen zou kunnen krijgen, zij er wel een aan haar zou geven. Er zijn ook vrouwen die voor familie of vrienden “een baby maken”. Een soort draagmoederschap. Erover praten is in Nederland al zo ongeveer strafbaar. Maar hoe verwerpelijk is het eigenlijk? 5 kinderen onderhouden is een hele opgave. Eentje weggeven betekent waarschijnlijk een beter leven voor alle kinderen en voor beide moeders.
Een andere medewerker, die nu nog geniet van zijn vrijgezellenbestaan, gaat als hij getrouwd is alleen maar dochters maken. Een dochter kan namelijk wel 8 koeien of 10 geiten opleveren. En een andere medewerker vindt dat hij wel genoeg geld heeft om te trouwen. En als het niks wordt dan neemt hij gewoon een volgende vrouw.
Wegwerpmaatschappij krijgt hier toch wel een andere betekenis.
Maar wie zijn wij om hierover te oordelen? Hoe was het in Nederland nog niet zo lang geleden?
Waar ik wel veel moeite mee heb is dat een man zijn 3 schoolgaande kinderen krijgt gesponsord terwijl hij net bij zijn 2e vrouw, ook met 3 kinderen, is ingetrokken.

“Onze” moderne maatschappij is ook niet alles. Onlangs moesten we naar Nairobi om onze visa te verlengen. Via booking.com boeken we een hotel. Onze reservering wordt onmiddellijk bevestigd.
Nou, we hebben het hotel nooit gevonden!
Het hotel zou zich op Upper Hill road moeten bevinden. De straatnaam verraadt het al: de heuvel op. Gewapend met een zware rugzak en bij een temperatuur van meer dan 30 graden sjokken wij de heuvel op, lopen de hele Upper Hill Road op en neer, vragen links en rechts naar het hotel. Onbekend. Ook onze telefoontjes blijven onbeantwoord. En bedankt booking.com!

We gaan uiteindelijk naar hotel Down Town. Daar hadden we contact mee gehad om naar beschikbaarheid en prijzen te vragen. Ter plekke blijkt het hotel goedkoper te zijn. Hmmm, telefonische wazungu prijzen. Ook qua service en schoonmaak kunnen ze hier nog wel iets leren. Gelukkig is het een iets betere buurt dan waar ons eerste hotel in Nairobi was.

De volgende dag gaan we naar het immigratiekantoor. Een politieman in een groen militaristisch uitziend uniform zal ons wel even helpen. Nee, een nummertje trekken hoeft niet. Duurt veel te lang. Overigens, laatst moesten we even naar de dokter. Er zaten meer mensen te wachten maar wij mochten meteen naar binnen. Dus wij zeiden dat we netjes op onze beurt willen wachten. Oh, ze dachten dat wij wel haast zouden hebben.
We bedanken de politieman vriendelijk omdat we een vriend van Wilson die hier werkt gebeld hebben en die helpt ons wel verder. En inderdaad, we ontmoeten hem, geven hem onze paspoorten en geld en binnen 10 minuten hebben we onze verlenging binnen. Soms is “corruptie” fantastisch!
Wij weer naar buiten. Diezelfde politieman laat ons illegaal op het terrein roken, wat ik niet zo’n goed idee vind. Voor hetzelfde geld zegt hij dat het daar verboden is en dat we hem moeten betalen. In Nairobi mag namelijk niet op straat gerookt worden. Er zijn maar een paar rookzones.
Maar nee, geen geld. Hij wil wel een tegenprestatie voor zijn “hulp”, namelijk dat wij 2 Nederlandse vrouwen naar hem sturen zodat hij er een kan kiezen. Dus, bij deze, wie voelt zich geroepen? Man met vaste baan, goede bijverdiensten en een tuintje met bloemen,
Ik in ieder geval niet, want hij dacht dat ik wel 65 was. Lieve help zeg!
Leeftijd is ook wel een belangrijk onderwerp. Onze biermevrouw zei laatst tegen mij dat ze veel ouder dan ik is. Dus ik vraag haar hoe oud ze is. 37.
Overigens lijken heel veel mensen hier 37 te zijn.

Ondertussen gaat ons leven bij we4kenya verder. Lange, hete dagen. Het heeft al in geen weken geregend. We irrigeren wat af. Langzaam maar zeker wordt het echt een probleem. We ervaren nu het harde bestaan van Masaï. Onlangs liep een dorpeling een stukje met mij mee. Kijk, zegt hij, zie je dit kalf? Dat gaat het niet halen. Soms lopen ze naar Mombasa om hun vee te laten grazen. Dat is honderden kilometers ver weg! Ze doen er ongeveer 1,5 maand over.  Veel dieren halen het niet. Ik heb nog niet zo lang geleden iets gelezen over Masaï die hun kuddes naar de stad brengen. Met alle narigheid van dien.
Maar wat moet je? Er is nu éen man uit het dorp die voor zijn geiten dagelijks water uit onze put krijgt. Tegen betaling. Een dag later stond er iemand anders aan de poort met dezelfde vraag.
De putten in het dorp zijn niet voldoende voor mensen èn vee. Zeker niet nu een van de putten (overigens zijn beide waterputten geschonken door charitatieve instellingen met onderhoud door de gemeenschap) “kapot” is en een nieuwe hevelbuis nodig heeft. Wie neemt de eerste stap, wie besteld de nieuwe buis, wie ???? … in een toch wel hechte gemeenschap zonder gemeenschapsgeld is het lastig om “gemeenschappelijk onderhoud” geregeld te krijgen. Moeilijk hoor. Hier ga je wel nadenken over het gemak waarmee je thuis de kraan opendraait.

Er is gelukkig een geregelde toestroom van gasten. We hebben al heel wat genoeglijke avonden met hen bij het kampvuur doorgebracht. En ik ervaar éen van de nadelen van gasten.
Ze gaan weer weg.
Soms heb ik het gevoel dat we afscheid van vrienden nemen. Wat we éen keer écht hebben gedaan en dat viel ons erg zwaar.
Daarentegen zijn er ook gasten die je het liefst midden in het park ziet stranden. Wat enkele gasten onlangs bijna hebben gedaan. Het Amboseli park kent namelijk openingstijden. Zo’n beetje van zonsopgang tot zonsondergang. Van 6.00 tot 18.30 dus. En deze gasten waren om 17.00 doodleuk het park ingegaan. Het is toch een toegangskaart voor 24 uur? Ze hebben er bijna een nachtgamedrive van gemaakt en dat vonden de rangers niet zo’n goed idee. Een hoop gedoe, wantrouwen (hoe weet ik dat je ècht van de politie bent?), een sukkel van een chauffeur en het ergste van alles: een inmiddels koud diner.
Alles is goed gekomen, behalve ons gevoel voor deze gasten.

Op dit moment verblijft een Duits echtpaar bij ons. Hij komt hier al een aantal jaren om een school te bouwen. Vorige week werd de school officieel erkend, wat met een ceremonie gevierd werd. Wij, als buren en nu leden van de community, werden ook uitgenodigd. Allereerst moesten we mee naar de bush om vlees te eten. Vrouwen mogen niet samen met mannen eten maar dat geldt waarschijnlijk niet voor blanke vrouwen. En daar zit Irene dan vlees te eten in de bush met al die Masaï.
Vervolgens nemen we plaats in de school om op bijzonder ongemakkelijke bankjes naar allerlei speeches en preken in het Swahili, Masaï en Engels te luisteren. Tot slot, wat wel even duurde, werd het echtpaar bedankt door dansende en zingende vrouwen en kinderen. Errug leuk om mee te maken.
De volgende dag gaan we schoolgeld voor enkele kinderen betalen. En wat een toeval (niet echt. We hadden al gehoord dat er een ceremonie zou zijn en zijn er rond lunchtijd naar toe gegaan), de school heeft een ceremonie! Ze bestaan 10 jaar en dat wordt gevierd met….eten. En daar gaan we weer, ik als enige vrouw tussen al die mannen. De borden worden zo vol geschept dat niemand, behalve Rob, zijn bord leeg eet. En het is nog wel met vlees!

Toch, ik hoor net dat mensen honger lijden. De tomaten zijn geoogst en opnieuw geplant. Er is geen werk. En dus geen geld.

De droogte zorgt ervoor dat meer dieren het park verlaten, op zoek naar voedsel. We zien ook steeds meer vogels in de buurt van de keuken, een graantje meepikken. Apen komen dichterbij en die wil je ècht niet in het kamp hebben.
De omgeving wordt voortdurend geteisterd door stofwolken. Wervelwindjes nemen toe. Zojuist is er één over het kamp gekomen. Wèg was de tent die we net opgezet hebben. Stokken liggen her en der over het terrein, sommige wel 30 meter verder. Eigenlijk best grappig. Er zat gelukkig niemand in. Hij staat inmiddels weer, verzwaard met stenen. Als die rond gaan waaien….