Het project. En black mamba’s, stelende olifanten en andere bijzondere ontmoetingen.

Het project.
En black mamba’s, stelende olifanten en andere bijzondere ontmoetingen.

Laat ik beginnen met te zeggen hoeveel respect wij hebben voor Wilson en Evelien. In 2 jaar tijd hebben ze heel wat opgebouwd. Wij beginnen nu door te krijgen hoe moeilijk dat eigenlijk is. Er wordt van alles verbouwd: bietjes, maïs, aardappels,  courgettes, pompoenen en enkele kruiden. Fruit is er ook: bananen, papaja’s, passiefruit. De geiten die af en toe illegaal op het terrein komen zijn dol op, ja, alles eigenlijk. De kippen hebben een voorkeur voor maïs, maar zijn ook niet vies van andere groene lekkernijen. De kleine kippen zitten wel in een hok, maar worden daar ernstig door mongooses (marterachtige) bedreigd. Zijn ze los, dan cirkelen roofvogels boven ons hoofd. Als de koe (die eerdaags moet bevallen met onze ondeskundige begeleiding) losloopt kijkt ze niet zo nauw. En olifanten lusten ook wel een groen blaadje. Laatst werden we midden in de nacht wakker gemaakt: “pssst, willen jullie een olifant zien?” Irene eruit, om vervolgens op nog geen 10 meter afstand het silhouet van een met oren flapperende olifant te zien staan. Irene achter een boompje schuilen. Gelukkig was het donker zodat het ietwat idiote actie niet is opgevallen. De olifant wordt weggejaagd en naar later blijkt met 2 heerlijke papajaboompjes en bananen in zijn maag.

Op het terrein van 2 acre staan 2 tenthuisjes en een cottage. Tot nu toe hebben alle gasten enorm genoten van het verblijf in één van deze onderkomens. De cottage heeft een eigen toilet en douche, de anderen maken gebruik van een toiletgebouw. Ook zijn er enkele kampeerplekken. Als het nieuwe restaurant klaar is wordt de huidige keuken ook als accommodatie aangeboden. Hoe leuk is dat! Verblijf in een traditionele Masaïhut. En als het nieuwe huis van Wilson en Evelien klaar is komt hun huidige huisje (waar wij nu in wonen) ook beschikbaar.

Wat het project (http://www.we4kenya.com) nu eigenlijk in houdt is laten zien dat: met handen uit de mouwen steken, inzet en doorzettingsvermogen (niet lijdzaam bij de pakken neer zitten) een goed bestaan opgebouwd kan worden. Zonder het land (duurzame landbouw) uit te putten(tomaten in overvloed al jaren even als uien), zonder continu met je vee (duurzame veeteelt) uren tot zelfs dagen te moeten lopen, zonder je hele “hebbe en houwe” (duurzamer wonen in de breedste zin van het woord) te moeten verkassen (traditionele Masaï leef gewoonte). Een aanzet tot duurzaam energie gebruik is gemaakt (zonne-energie) maar nog niet voldoende. Windenergie zou dan ook weer kunnen maar geeft weer uitzicht-vervuiling. Iets, het uitzicht niet de vervuiling, wat we met een gerust hart en volle overtuiging kunnen zeggen schitterend is, kijkend naar de, nu nog met gletsjer en besneeuwde hellingen gesierde, Kilimanjaro onder het genot van een biertje.

Het is regenseizoen is nu echt begonnen, soms regent het een beetje, soms komt het er met bakken uit. Het terrein verandert dan in een moerasachtig gebied. Het droogt vaak vrij snel weer op, maar rondom het terrein zorgt de modder ervoor dat auto’s en motoren vast blijven zitten en dat gasten gewapend met laarzen een stukje moeten lopen om bij hun vervoermiddel te komen. Nou ja, de meesten ervaren het gelukkig als een deel van het avontuur.

Enkele weken geleden stapte ik onze veranda op. Omdat de kat voor mijn voeten wegschoot keek ik naar beneden. Een slang. Vandaar de vlucht van de kat. De slang wordt vakkundig dood gemept door Saitoti. Het blijkt één van de dodelijkste slangen, de black mamba. Een vriend van Saitoti heeft het zich goed doen smaken.

Er komt sowieso veel bezoek, niet alleen van dieren. Vooral in het begin vroegen we ons om de haverklap af “wie is dat nou weer?”. Zo stond er ineens een man op leeftijd op het terrein. Gekleed in de traditionele Masaï doeken. Hij heeft grote gaten in zijn oren. Nu is hij ontdaan van alle versieringen, behalve een klein zakje om zijn nek. Hij spreekt geen woord Engels, enigszins Swahili en verder alleen Masaï. Met handen en voeten komen we er achter dat hij de vader van Wilson is, die op 86-jarige leeftijd af en toe naar het kamp wandelt. Wij geven hem wat te eten en te drinken. Na zijn handen gewassen te hebben zien wij hem tot onze grote verbazing bidden voor hij begint te eten. In al zijn eenvoud straalt hij een bepaalde waardigheid uit. We vinden hem heel bijzonder.

Laatst zijn we naar de markt geweest. Ook altijd een belevenis. Naast 50 stalletjes met uien (hoe bestaat het dat ze hier blijkbaar allemaal van kunnen leven) worden er ook Masaï kleden en sieraden verkocht. Hier zien we Masaï getooid met al hun sieraden. Geweldig!  Het grappige is dat er vaak rubber laarzen, suede schoenen, sokken en sandalen (kan ècht niet) of nette leren schoenen onder prijken. Of, omdat het erg koud is (misschien maar 25 graden) op de brommer, met een donzen jack waarop grote roze  bloemen staan.

Vorige week hebben we de chief van Namelok ontmoet. Zij is de schoonzus van Wilson. Op mijn vraag wat haar functie vooral inhoudt zegt ze dat ze ’s nachts patrouilleert. En verder noemt ze zichzelf een activist op het gebied van vrouwenrechten. Rob is ook een activist want hij vindt het goed dat ik op de pikipiki rijd.  Maar al met al een behoorlijke missie. Vrouwen worden uitgehuwelijkt aan de 1e de beste man die de bruidsschat kan betalen. Ook al is de man veel ouder, of is het meisje veel te jong, ze heeft maar te gaan. Als hij haar mishandelt en ze loopt weg, dan wordt ze door de familie en eigenlijk de hele gemeenschap teruggestuurd.  Afgelopen weekend hebben we de ceremonie meegemaakt van iemand die zijn 4e vrouw welkom heette (we hoorden dat hij er 7 wil, net als zijn vader). Op zich heel mooi, met dansende en zingende Masaï vrouwen. De vrouw in kwestie keek niet echt gelukkig en we hebben nu een idee waarom. Eigenlijk waren we daar om de ceremonie mee te maken van een neefje van Wilson die de dag ervoor besneden is. Overal waren groepjes aan het koken. Zo kookte een groepje jongens uitsluitend voor de besneden jongens (er waren er 3), weer een ander groepje jongens kookte voor de overige jongens, de vrouwen kookten voor iedereen, behalve weer voor een groepje dat apart kookte. Afijn, behoorlijk ingewikkeld. Wel erg leuk om mee te maken. James, een oom van Wilson en de vader van de besneden jongen, vertelt dat vrouwen geen land kunnen bezitten. Ik zei tegen hem dat het een kwestie van tijd is dat dat verandert. Daar kon hij zich toch niet helemaal in vinden. Maar ja, in Nederland was het ook ooit zo.
Op de terugweg wordt ons het zoontje van Sabine, een zus van Wilson die met ons meereisde, aangeboden. Ze wil alleen haar dochters hebben. Tja, die leveren een bruidsschat op. Een jongen kost alleen maar geld. We laten hem toch maar liever hier.

Op het terrein staan enkele moringabomen, ook wel wonderbomen genoemd. Dat vertelt ons een vrouw die ons vorige week bezocht. We krijgen een hele verhandeling over welke kwalen allemaal verholpen kunnen worden. Zij behoort tot een organisatie die het gebruik van de moringa proberen te promoten, omdat er bijv. ook ondervoeding mee wordt bestreden. Ze zegt dat ze zoveel erover probeert te lezen dat ze geen tijd heeft om op haar landje te werken. Wat een toewijding! Voor de moringa dan, niet voor haar landje.

Al deze ontmoetingen, gewenst en ongewenst, verrijken ons leven hier. Natuurlijk moeten we werken, zeker als er gasten zijn. En black mamba’s mogen wat mij betreft wegblijven. Maar al met al, hoe moeilijk soms ook, doen wij hier een fantastische ervaring op!

Wilson is onlangs bijna op een pofadder gaan staan. Moet je ook niet doen.

Toen wij aankwamen was het dor en geel om ons heen. Nu, met de regens, zien we het met de dag groener worden. Dat is toch wel fantastisch om mee te maken. Overal verschijnen bloemetjes, kikkers kwaken ons doof en helaas, met de regens en het gras komen ook de insecten. En wat voor! Kamikaze-torren (ze knallen steeds overal tegenaan), harakiri-kevers (die vliegen zo het vuur in) en insecten die hoewel ze ’s avonds actief worden toch nachtblind lijken te zijn (ze lopen en dwarrelen maar doelloos rond. Oh, misschien met één doel, nl. ons gek maken). In ieder geval is het een dolle beestenboel. Het leuke is wel weer dat er veel meer en verschillende vogels komen. En ik verwacht toch wel eerdaags hele kuddes giraffes, zebra’s en olifanten langs te zien komen. Elk nadeel….