Oh. Daarom was dit hotel zo goedkoop!

We komen woensdagavond in het donker aan. Onze taxi laveert tussen het drukke verkeer door. Lieve help, minibusjes, kleine busjes, bestelbusjes, grote bussen, taxi’s, handkarren, brommers en motoren krioelen hier door elkaar heen. En oh ja, er lopen o-ve-ral mensen.
Midden in die drukte stopt de taxi. We zijn bij ons hotel. Wat? Hier?! Hummm…
Onze spullen (echt, meer dan 60 kilo. Wat sjouwen we eigenlijk mee?) worden 5 trappen omhoog gedragen en we komen in een onooglijk kamertje. De uitlaatgassen en het straatlawaai komen ons tegemoet.
We gaan met de hotelmanager om de hoek een biertje drinken. Hij moet even weg en drukt ons op het hart om te wachten tot hij terug is. Oh?
We laten de familie Verwiel weten waar we zijn. Zitten jullie dáár? Het is ongeveer de meest onveilige buurt. Wie heeft dat in godsnaam voor jullie geboekt? Tja. Wijzelf. Lekker goedkoop.

De mensen in het hotel zijn allervriendelijkst en proberen het ons echt naar de zin te maken. De  volgende dagen besteden we aan het nationaal museum (zeer de moeite waard), het olifantenweeshuis, de giraffeopvang en natuurlijk een bezoek aan de familie Verwiel. Wat leuk om hen na precies 10 jaar weer te zien!
Onze chauffeur van de dag is onze hotelmanager. Hij heeft ons een hele dag rondgereden voor een blijkbaar heel schappelijke prijs. Waarschijnlijk betaal je meer als iemand de weg weet. Meestal zit hij wel in de goede richting. En maar met die mobiele telefoon achter het stuur!

Na een paar dagen hebben we de verkeersregels een beetje door.
Bij groen licht mag je doorrijden, bij rood ook. Voor zebrapaden mag je stoppen, hoeft niet. Richtingaanwijzers zijn niet echt nodig en verlichting ook niet. Er zijn wel verkeersborden en strepen op de weg en zo, maar uitsluitend bedoeld ter decoratie. Hier moet je rechts inhalen maar links mag ook best wel, al dan niet via berm, vluchtstrook of stoep.

Zondag gaan we een Keniaanse sim-card regelen. Hiermee kun je bellen (uiteraard) maar ook een mpesa-account nemen, waarmee mobiel betaald wordt. Veruit de meest Kenianen hebben geen bankrekening, maar wel een mobiele telefoon. Een geniaal iemand heeft bedacht dat betalen via de mobiele telefoon wel handig zou zijn en heeft uiteindelijk het mpesa-systeem bedacht. Je toetst het nummer van degene die het geld moet krijgen in en mits er voldoende geld op jouw account staat wordt het via sms overgeboekt. Hoe simpel kan het zijn. Maar inmiddels maakt 68% van de Keniaanse bevolking gebruik van dit systeem.

Afijn, wij kopen die sim-card, stoppen ‘m in mijn telefoon en…geblokkeerd! Met geen mogelijkheid krijgen we de blokkade er uit. Nou, lekker dan. Zitten we met een telefoon waar we helemaal niets meer mee kunnen. Niks hakuna matata, dit is ontzettend balen. Gelukkig kunnen we de volgende dag chatten met Vodafone en het lukt om de blokkade op te heffen. Pffff, dat is een opluchting. Inmiddels is het onze laatste dag in Nairobi. We kunnen niet door Wilson opgehaald worden en hij vraagt of wij met de bus kunnen komen. Ja hoor, met die 60 kilo zeker!

Morgen komt alsnog een auto om ons op te halen. Op naar het echte avontuur!