Maar mijn boek is al geschreven!

En weergegeven in allerlei tv-series en films: zoals GTST (uiteraard), Law&Order, Expeditie Robinson, the Exorcist, Friday the 13th. Horror? Ja, horror in Malawi!

Het afscheid valt heel zwaar. De 1e keer was het ook moeilijk, maar toen gingen Rob en ik samen het nieuwe avontuur tegemoet. Nu laat ik mijn moeder die net weduwe is geworden èn Rob achter. Het vliegveld Zaventem is dan een prima plek voor verdriet. Het voelt eenzaam, maar niet alleen.
Gedurende de vlucht merk ik dat ik langzaam maar zeker omschakel. Hoe gaat het met de lodge? Waar waren we gebleven? Wat is er allemaal gebeurd? Wat moet ik allemaal doen?
Ik word opgewacht op het vliegveld. Een fijn weerzien volgt.
De volgende dag begint de pret. Niks rustig er weer inkomen. Niemand heeft in de tijd dat we weg zijn geweest betaald gekregen. En dat heb ik geweten. De een na de ander komt om geld. Ook de mensen van het patrol team. Tot mijn grote schrik is de kas nagenoeg leeg. Dus nu kan ik met recht tegen de mensen zeggen: goh, heb jij een probleem? Nou, ik ook! Sterker nog, we hebben hetzelfde probleem. Geen geld!
Ik kan nog net de salarissen van de staf uitbetalen, want dat vind ik wel belangrijk. En dan maar hopen dat de komende gasten contant betalen, anders heeft mama ècht een probleem. Gelukkig zijn er ook nog andere problemen dan geld.
Toen wij eenmaal wisten dat ik naar Nederland zou gaan hebben we een paar dagen in de Bua River Lodge in Nhkota Khota wildlife reserve gezeten. Heerlijk! Op de dag dat wij terug kwamen op de lodge blijkt dat de in de voorgaande nacht matrassen en beddengoed uit één van de accommodaties zijn gestolen. Er is wat aan stopverf gekrabd maar verder geen inbraaksporen. De sleutel hing eigenlijk buiten, binnen handbereik dus, maar je moet het wel weten. Een inside job.
Nu ik terug ben spreekt de staf mij er op aan: er moet onderzoek gedaan worden. Dit moet opgelost worden. Ik bel de politie. Als wij ze komen halen dan kunnen ze de staf ondervragen. Halen?? Ja, ze hebben maar 1 auto tot hun beschikking. “Ze” zijn ongeveer 60 politiemensen. Dus ik hobbel de dirt road af naar het politiestation. 2 agenten stappen in. Met een gezellig schietgeweer. Moet dat, vraag ik. Blijkbaar wel.
Terug op de lodge willen ze eerst met mij spreken. Dus ik zeg wat ze in ieder geval moeten doen. De telefoon van iemand in beslag nemen, want intussen gaan allerlei verhalen rond. Eén voor één worden de stafleden ondervraagd. Als laatsten gaan de 2 nachtwakers die die bewuste nacht dienst hadden. Na lange tijd komen ze naar buiten, één met handboeien. Het is niet echt een verrassing maar een leuk gezicht is anders. De leider van het onderzoek laat me briefjes zien. Hij heeft alle stafleden de naam van hun verdachte op een papiertje laten schrijven. Na 3 briefjes weet ik genoeg. De nachtwaker is weggestemd.
De volgende dag komt een medewerkster naar mij toe. Heb je al gehoord wat er vannacht gebeurd is? Ik hoor nooit iets! Tenzij ze het mij vertellen. En ze vertelt.
In een dorpje vlakbij is iemand betrapt op het stelen van een motorfiets. De dorpelingen hebben de dief achtervolgd, te pakken gekregen, gedood (gestenigd als ik me niet vergis), overgoten met benzine en in brand gestoken. Vol afgrijzen hoor ik het aan. Ik vraag aan haar wat zij hier van vindt. Nou hebben we met haar wel wat issues maar verder is ze best een lieve meid. Onbewogen zegt ze dat ze dit wel goed vindt. De dief had waarschijnlijk al meerdere motoren gestolen. Ik vraag aan haar waar de grens ligt. Of diefstal in verhouding staat tot het doden van iemand. Of zij dit ook zou kunnen. Nee, zegt ze (gelukkig). Maar ze zou wel eten kunnen stelen als ze honger heeft. Oké, die snap ik. Die discussie hebben we in Nederland natuurlijk ook gehad. Maar waarom is wat die dorpelingen gedaan hebben goed? Zouden we dat ook met de nachtwaker moeten doen? Nee, dat is anders. Met het stelen van een motor ontneem je iemand zijn inkomen en dus eten. Het stelen van matrassen is niet van levensbelang. Zou dat het zijn?
Ik geef het op.

Die nachtwaker is sowieso een ander verhaal. Hij hangt satan aan. Zijn “kerk” houdt diensten bij volgelingen thuis. Er gebeuren rare dingen met mensen die hen tegenwerken. Ze geeft een voorbeeld dat ik niet helemaal begrijp. Over een meisje dat in een ander plaats naar school ging en na 3 dagen weer terug kwam. Dat was het werk van de satanisten die niet wilden dat dit meisje naar die school ging. Ik vraag haar hoe ze dat in hemelsnaam voor elkaar zouden kunnen krijgen. Ze doen aan zwarte magie. Nou, ik doe aan witte magie.

Eén van de andere dingen die ik hoor is dat men een vermoeden heeft waar de matrassen zijn. Bij de zus van de gearresteerde nachtwaker. Dus ik vraag aan de politie of het goed is als ik daar naar toe ga. Nee, dat vinden ze niet verstandig. Ik ook niet, maar ze komen wel in actie. Als we ze maar ophalen. En daar gaan we weer de hobbelweg af. Wederom 2 agenten springen in de auto en daar gaat Sherlock Holmes.
De zus weet van niets. In haar huis is niets te vinden. We gaan terug naar het politiestation. Waar een goede vriend van de nachtwaker is die gezocht werd door de politie. Of ik de leider van het onderzoek maar even wil volgen. En voor ik het weet zit ik bij het verhoor van deze man. Na het verhoor, onze chauffeur is inmiddels ook gezellig aangeschoven, wordt aan mij gevraagd wat er moet gebeuren. Oh, ben ik nu ineens de leider van het onderzoek?! Nou, doorgaan met het onderzoek en de zaak voor de rechter brengen natuurlijk. Hebben jullie eigenlijk al het huis van de verdachte doorzocht? Nee, maar als we nu mee kunnen rijden doen we dat direct. De onderzoeksleider gaat mee. Onze chauffeur, één van de lodgemedewerkers, vraagt bij welk huis we moeten zijn. De nachtwaker heeft namelijk 2 vrouwen (en 7 kinderen). Ja, dan heb je wel geld nodig! Ik ga wederom gezellig met de agent op huisbezoek. Het hele dorp kijkt toe. Niets. Ondertussen hebben we het over het gebeuren met de motordief. Nee, zegt de agent, natuurlijk is het strafbaar wat die dorpelingen hebben gedaan. Maar eer dat de politie er met die ene auto kan zijn kunnen ze alleen nog maar het lijk ophalen. Het hele dorp is erbij betrokken maar ze weten allemaal van niets.
Terug op de lodge bied ik de agent een lunch aan. Na de lunch gaat hij er op z’n gemak bij zitten. Even relaxen zegt-ie. Ja ja, denk ik, nu gaan we het krijgen.
Hij zou ó zo graag verder willen studeren. Dat kost geld. En dat heeft hij niet. Maar als hij een sponsor kan vinden….
De meeste Malawianen zegt hij komen alleen maar verder als ze geholpen worden. Maar hij is anders. Als jij een sponsor zoekt ben je volgens mij precies hetzelfde, zeg ik. Daar moet hij om lachen. Of ik wel goed gehoord heb wat hij zegt. Hij vraagt om geld. Bij elke rang hoort een bepaald bedrag. Hij heeft recht op 10.000 kwacha. Ik heb natuurlijk helemaal geen zin om aan dit idiote systeem mee te werken. Ik probeer het nog even: zal ik dat geld voor je in ons spaarplan zetten, zodat je kunt sparen voor je studie? Hij vindt het een heel goed idee. Maar niet nu.
Hij vraagt of ik kinderen heb. Daar gaan we weer! Nee dus. Maar dat is het doel dat god mij gegeven heeft: kinderen krijgen! Ik zeg dat het kunnen maken van keuzes mijn doel is. En dat ik niet in god geloof. Nou, daar moeten we het toch echt nog een keer over hebben!
Ik betaal de 10.000 kwacha. Met ontzettend veel tegenzin. Later hoor ik van de staf dat als je niet betaalt de politie niets voor je doet.
Nu is het wachten op de rechtszaak.

Maar ik ben nog niet klaar met politiezaken. De verongelukte Landrover staat nog bij het politiestation in Mponela. Dus ik hobbel bijna iedere dag naar beneden om politiestations te bezoeken. We strippen alles van de auto wat nog van waarde is. De politie vraagt zeer indringend of wij ze niet vertrouwen. Niet echt natuurlijk. Maar de auto wordt opgehaald en je weet maar nooit wat er onderweg gebeurt. Ik vraag het politierapport op waar we al voor betaald hebben. En ik vraag waarom Rob een boete heeft gekregen. Kijk hoe die auto er uit ziet, zeggen ze, dan kan er toch alleen maar sprake zijn van roekeloos rijden? In het (uittreksel van het) rapport wordt geen melding gemaakt van de kinderen die Rob heeft ontweken. Ik word heel kwaad, in het kleine kantoortje met 6 politiemensen. Ik kijk ze een voor een aan en zeg dat wellicht één van hun kinderen dood had kunnen zijn. In plaats daarvan liggen de auto èn Rob in puin. Ze snappen totaal niet waarom ik me zo druk maak. Bij dit soort ongelukken krijg je altijd een boete.
Wat kan ik doen om die bekeuring te laten vervallen? Oké, dan zie ik jullie bij de rechter. Nou kan me die boete (10.000 kwacha) en de bekeuring niet zo heel veel schelen, maar de verzekering misschien wel. Alhoewel, kun je een politieagent die van de Landrover een Land Lover maakt wel serieus nemen?
Ik moet trouwens heel lang wachten op het rapport. Het moet uitgeprint worden en de stroom is uitgevallen. Iemand is benzine halen om de generator op te kunnen starten. Ik zie 1 computer staan. Ik vraag hoeveel agenten hier werken. Meer dan 160. Ook hier: 1 auto.

Malawi is het op 4 of 5 na armste land ter wereld. Ogenschijnlijk is het best oké. Die armoede openbaart zich als je met publieke voorzieningen te maken krijgt. Hoe kun je recht handhaven zonder middelen? Hoe kun je gezondheid behouden zonder goede artsen? Of recht hebben op gratis medische hulp maar pas hulp krijgen als je de hulpverlener geld geeft? Hoe kun je iets voor de bevolking betekenen als het geld dàt er is “ergens” blijft hangen? Op de lodge komen veel gasten die bij ambassades, hulporganisaties of ontwikkelingsprojecten werken. Van hen horen we de meest bizarre verhalen. Daarover later meer.

Het leven gaat hier door. De nachtwaker is inmiddels ontslagen. En hij was blij! Ik heb al heel wat ontslagen in mijn vorige arbeidsleven begeleid maar nog nooit meegemaakt dat iemand blij was met zijn ontslag! Wat zit hier achter???

Na 2 weken alleen te zijn geweest hobbel ik wederom naar beneden. Dit keer om Rob op te halen! Hij houdt me op de hoogte: ik ben nu op Schiphol, ik ga nu boarden, ik zit nu in het vliegtuig, ik zit nu al 5 uur in het vliegtuig en hij staat nog steeds aan de grond! Shit, wat nu weer?! Technische problemen. Het is inmiddels 2 uur ’s nachts, alle hotels in de nabije omgeving zitten vol. Sorry meneer, u zult zelf een slaapplek moeten zoeken. En dit is KLM, onze nationale trots. Fantastisch geregeld! De aansluitende vluchten zijn natuurlijk gemist, dus Rob moet er weer vroeg bij zijn om te herboeken. Hij stuurt weer een bericht. Waarschijnlijk komt hij 2 dagen later aan. Jeetje, wat moet ik doen? Ik kan geen 3 dagen in de hoofdstad blijven! Er komen gasten, ik heb al wat boodschappen in de auto.
Oh ja, die auto.
Die begeeft het ondertussen ook. Rokend, stinkend en rammelend weet ik net het hotel in het centrum van Lilongwe te bereiken dat gelukkig om de hoek is. Nog even en de auto was in de brand gevlogen, volgens deskundigen. Ik geloof dat ik toen heel vroeg aan een biertje zat!
Het eerste goede nieuws van die dag is dat Rob toch de volgende dag komt. De auto is ondertussen gerepareerd. Aangezien ik ineens een dag extra heb kan ik wat reisbureaus zoeken. Ik begin lekker ver van het centrum. Om daar vervolgens weer met een niet-startende auto te staan. Nog even en het wordt donker. De monteur komt er weer aan en net voor het donker zijn we weer bij het hotel. Hij zal de auto de volgende ochtend meteen repareren.
Deze ochtend is he-le-maal niet relaxed. Normaal doen we alle boodschappen meteen in de auto. Tja, die heb ik nu niet. Afijn, uiteindelijk lukt het allemaal wel met de nodige inventiviteit en versleten schoenzolen. Maar hoe zit het nu met Rob? Ik weet dat zijn telefoon leeg is. Ik heb geen vluchtgegevens. Ik weet niet eens of het allemaal gelukt is. Volgens Walter had hij weer flinke vertraging en zou Rob wel eens de aansluitende vlucht naar Malawi kunnen hebben gemist. Ja natuurlijk, uit welke film is dit nu weer?! Never ending story?
Als eindelijk de auto gerepareerd is ga ik richting vliegveld. Op goed geluk. Ik zie geen Rob. Net als ik op het punt sta een vlucht naar huis te boeken (wat moet ik hier nog als er ècht nièts mee zit?) gaat de telefoon. Rob is op het vliegveld en heeft weer zijn telefoon tot zijn beschikking. Jippie!
We zijn weer samen!