deel 4: GTST is ècht geen fictie!
5 september 2017
Mijn vader is inmiddels overleden.
Zondagavond 30 juli kwam ik bij mijn ouders thuis. Mijn vader lag in de huiskamer in bed. Ik moest hem bijna zoeken. Hij was nog geen schim van de man die we in april hebben gezien. Ik maak hem 1 dag thuis mee. Er is plaats in de hospice. Mijn moeder en ik gaan daar van te voren een kijkje nemen. Vooral mijn moeder wordt heel lief en een beetje meewarig aangesproken. Ineens realiseer ik me dat ze denken dat zij de nieuwe gast is. Mag je lachen in een hospice?
De volgende dag wordt mijn vader opgehaald. Wij wilden hem zelf brengen maar dat durfde hij niet aan. Dan volgt één van de moeilijkste momenten: als de ambulance met hem en mijn moeder verdwijnt. Wetende dat hij dit huis verlaat na 46 jaar en er nooit meer terugkomt.
Hij komt tot rust in het hospice. Mooie kamer hè, zegt hij. Dit is nu mijn thuis.
Elke dag verzwakt hij. Hij was gek op de natuur. Dus heb ik de plaatjes van alle dieren- en natuurkalenders die ik thuis kon vinden in zijn kamer opgehangen. Nooit begrepen waarom al die kalenders bewaard werden, maar nu komen ze goed van pas.
Ik rijd heen en weer tussen hospice, huis, ziekenhuizen en allerlei zorgverleners. Mijn moeder heeft een longscan gehad en we krijgen de uitslag. Niet goed. Een vlekje op haar long is sinds maart behoorlijk gegroeid. Maar even nadenken of behandeling meer schaadt dan baat. Geen goed moment om dit soort beslissingen te nemen.
Na 1,5 week wordt besloten mijn vader wat middelen toe te dienen. Hij is doodmoe, heeft pijn en is onrustig. Hij zal niet meer wakker worden.
Ondertussen druppelt langzaam maar zeker informatie over het auto-ongeluk van Rob door. Hij was met de Landrover op weg naar Lilongwe, om boodschappen te doen. Een paar meter voor hem steken spelende kinderen plotseling de weg over. Hij wijkt uit naar rechts (het verkeer is links in Malawi). Hij ziet een vrachtwagen tegemoet komen en wijkt weer scherp uit naar links. De auto kantelt en Rob duikt opzij. Zijn geluk. De auto komt in de berm en slaat over de kop. Er rust een auto van 1600 kilo op Rob. Hij voelt dat het met zijn schouder niet goed is. Omstanders proberen de auto om te draaien. En laten deze uit hun handen vallen. Weer krijgt Rob die 1600 kilo op zich. De 2e keer lukt het omdraaien wel. Het dak wordt omhoog getrokken en het portier wordt met een koevoet opengebroken. Ze willen Rob eruit trekken maar de eerste de beste die dat probeert krijgt een oplawaai. Hij stikt van de pijn. Er duikt een bekend gezicht voor hem op. De “buurman”, manager van een nabijgelegen ngo Go!Malawi is toevallig langs komen rijden in de bus. Deze buurman neemt hem op sleeptouw. . De 1e stop is bij een soort EHBO-post. Die kunnen een tetanusinjectie en pijnstillers geven. Meer niet. De 2e stop is een district-ziekenhuis (ze noemen hier eigenlijk alles ziekenhuis. Waarschijnlijk is dat heel letterlijk: een huis waar zieken zijn). Hier hebben ze de apparatuur om röntgen foto’s te maken maar helaas al 2 maanden geen foto materiaal noch ontwikkelaar. Op naar het 3de ziekenhuis, een missie hospitaal in de richting van Lilongwe. Die maken foto’s. Gebroken sleutelbeen. Wat Rob zelf ook al had bedacht. Helaas is er geen orthopedie. Het 4de “ziekenhuis” kan de cd met foto’s van het vorige ziekenhuis niet uitlezen. Geen computer. Het centrale ziekenhuis in Lilongwe adviseert een mitella. Die ze niet hebben. Dan maar een t-shirt van Rob gebruiken.
Moraal van het verhaal: Malawi is een prachtig land, zolang je niets mankeert.
Een paar dagen na het ongeluk gaat Rob met de politie naar de plek van het ongeluk. Er wordt technisch onderzoek gedaan. Uit niets blijkt dat Rob iets verkeerd heeft gedaan. Toch krijgt hij een boete voor roekeloos rijgedrag. Het is maar goed dat ik hier niet bij was want dan was de boete vermoedelijk veel hoger uitgevallen.
Er wordt een politierapport opgemaakt. Tegen betaling kun je een kopie krijgen. Wat is dit nu weer voor onzin?! Maar blijkbaar is dat heel normaal in Afrikaanse landen.
Op de lodge is het hartstikke druk in de periode dat Rob er nog is. Hij slaapt slecht en heeft veel pijn. Hij wil zó graag naar Nederland komen. Maar is vliegen wel verantwoord?
Zaterdagavond 12 augustus. Rond 10 uur besluiten mijn moeder en ik nog even naar het hospice te gaan. Als wij binnenkomen blaast mijn vader zijn laatste adem uit. Het moest zo zijn. Wat een intens moment. Hij lijkt gewoon te slapen. Vredig. Zonder pijn. Nooit meer de duim omhoog als je iets voor hem hebt gedaan. Nooit meer die al dan niet leuke grapjes van hem. Nooit meer…
In gedachten zie ik toch nog die duim omhoog gaan: “het is goed zo”.
Rob schakelt hulptroepen in om een ticket te regelen. Weer biedt Janneke uitkomst. De schat! Ik haal Rob ’s woensdags op op Schiphol. Ik schrik van hoe hij eruit ziet. Doodmoe, triest, gewond. Met nog steeds zijn t-shirt als mitella. Nu realiseer ik me pas echt wat hij moet hebben afgezien.
De volgende dag gaan we voor de zekerheid naar de huisarts. Die Rob meteen doorstuurt: laat maar foto’s maken, want volgens mij is er meer aan de hand. Voor we het weten zitten we bij de spoedeisende hulp. Voorzichtige conclusie: naast het gebroken sleutelbeen een gebroken schouderblad en vermoedelijk een paar gebroken ribben (dat blijken er later 11 te zijn). De arts vraagt of Rob een klaplong heeft gehad. Want ja, dan is vliegen levensgevaarlijk. Rob weet zeker van niet.
Maandag moeten we terugkomen om te bespreken wat er gedaan kan worden, àls er nog iets gedaan kan worden. Een geruststellende gedachte.
De volgende dag zitten we weer bij de spoedeisende hulp (we hebben om een abonnement gevraagd maar daar doen ze niet aan). Rob heeft hoge koorts. Men vermoedt een longontsteking. Gezien alle bijzondere omstandigheden krijgen we de keuze: naar huis met antibiotica of blijven. We kiezen voor het laatste.
’s Avonds stijgt de koorts tot 40 graden. Ook de volgende dag, de dag van de uitvaart van mijn vader, blijft de koorts. De antibiotica werkt niet voldoende. Rob kan er niet bij zijn.
Later in de week komt de uitslag van alle bloedonderzoeken. Omdat Rob in Afrika heeft gezeten wilden ze allerlei tropische ziekten zoals malaria uitsluiten. Het is maar goed dat hij in Malawi niet in het ziekenhuis heeft gelegen want dan had hij meteen in quarantaine gemoeten. Het blijkt de griep te zijn. Waardoor hij alsnog in quarantaine moet! Mondkapje op en deur open. Vreemde vorm van quarantaine. Maar enige opluchting is op z’n plaats. De griep is snel onder controle en na bijna een week mag Rob naar huis.
Ik ben dan bijna 4 weken in Nederland. Met veel moeite kan het management van de lodge geregeld worden. Maar hoe lang nog? En wat wil ik? Rob is herstellende, en gelukkig voorspoedig volgens de chirurg, maar kan nog niet veel. Ik heb al die tijd voor mijn moeder gezorgd. Hoe moet dat als ik weg ben? Toch besluit ik om terug te gaan. Ik móet terug. We hebben zoveel inspanningen geleverd om zover te komen. En we vinden het superleuk om te doen.
Ik vlieg woensdag 6 september terug naar Malawi. Ik heb geen idee hoe ik het ga ervaren om alleen de lodge te managen. Om alleen met mijn emoties om te gaan. Om alleen mijn verdriet te verwerken. Want daar heb ik nog geen tijd of gelegenheid voor gehad.
19 september komt Rob terug. Als de artsen tevreden zijn en het verantwoord vinden. Wij verwachten van wel.
Slechte tijden hebben we nu wel gehad. Laat de goede maar komen!
En hoe gaat het met je moeder, Ria, de scan was ookal niet goed.......
Succes in Malawi en veel sterkte met het verwerken
Lieve groetjes Heidi
Je hebt dappere, mooie en goede keuzes gemaakt; goede reis woensdag, XJ.
gecondoleerd met je vader.
hou je taai.
liefs Diana
ik ga je bellen
Wat een heftige tijd is dit voor jullie.
Gecondoleerd met het verlies van je vader en Rob veel sterkte met opknappen!
Wat een moedig besluit om alleen terug te gaan en ook dubbel denk ik om je moeder én Rob nog achter te laten.
Veel sterkte!!
Groeten Lianne en Jeroen
Wat een heftig verhaal! Gecondoleerd met je vader; fijn dat je erbij kon zijn om afscheid te nemen.
Rob, beterschap! Waar zit in in NL?
Heel veel sterkte! Dikke kus, B
Goeie reis, sterkte voor Rob! Pas goed op jezelf en neem de tijd, toch.......dikke zoen, Linda
Heel heftig wat jullie beiden hebben meegemaakt. Irene, gecondoleerd met je vader en veel sterkte met de verwerking. Wens je moeder dat ook toe. Rob, jij ook veel kracht en sterkte en dat je spoedig weer beter bent. Zodat jullie het werk in Malawi weer kunnen voortzetten. Dank voor het delen van dit heftig, mooi, krachtig en ontroerend beschreven verhaal, Irene. Liefs en hartelijke groet, Erna.
Zet m op daar! Op naar de mooie momenten!! We gunnen ze jullie! Tot..... groetjes van alle kockxen!
En Irene, in een hospice mag gelachen worden.
Sterkte! Hopelijk valt het mee met je moeder.
Rob,oude taaie beterschap!
Heel veel sterkte en beterschap, Rob!
Je hebt een engeltje op je schouder gehad
Hartelijke groet,
Joke en Ed
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. En wat fijn dat je er bij kon zijn. Heel veel sterkte allebei!! En Rob met een heel goed herstel! Vind jullie echt kanjers.
Allereerst mijn condoleances voor het verlies van jullie vader/schoonvader.
Met verbijstering je verhaal gelezen Irene, wens jullie heel veel sterkte, het is behoorlijk heftig allemaal, en er mogen inmiddels zeker betere tijden aan gaan breken voor jullie.
Ook sterkte met de nare uitslag van je moeder.
Rob wens jou ook sterkte met je herstel, zou fijn zijn als dit snel gebeuren gaat.
Denk aan jullie en heel veel liefs van mij toegewenst, met dikke knuffelkus!
Angèle
Moedig van je,dat je toch weer teruggaat,Irene?Pfffff,knap hoor!
We duimen voor jullie dat alles binnenkort weer in rustiger vaarwater komt en intussen veel sterkte en wijsheid gewenst voor jullie beiden,ook namens Hans!XXX Noortje
Wat een verschrikkelijke tijd hebben jullie meegemaakt.Heel veel sterkte komende tijd!Irene en Rob ik denk aan jullie!Veel liefs!
Allereerst gecondoleerd met het overlijden van jouw vader en schoonvader!
Wat een opeenstapeling van ellendige gebeurtenissen!!! Wij wensen jullie heel veel sterkte en alle goeds toe en als er iets is wat we voor jullie kunnen doen, dan horen we dat heel graag!! Ik (Ina) ga in oktober toch jouw moeder bellen of het mogelijk is dat ik misschien langs kan komen om met haar te praten.
Hele lieve warme groeten van ons!!
Wat een verhaal weer! Gecondoleerd met het overlijden van je vader en schoonvader.
Het is echt een verhaal met ups en downs, waarin nu wel even voldoende downs geweest zijn lijkt me. Gaat het weer wat beter met je Rob? En hoe is het met je moeder Irene? Het leven dient zich bij jullie wel aan in zijn volledigheid. Moeilijke en vooral moedige besluiten voor jou Irene. Wat een doorzettingsvermogen!! Ik heb bewondering voor jullie. Lees steeds met veel interesse de blog en ben het met een van jullie vrienden eens dat jij Irene best je schrijverstalent uit zou kunnen breiden. Dat doe je echt goed! Ik wens jullie veel sterkte met het verwerken van alle gebeurtenissen.
Heel veel liefs!!
Goed om te horen dat je aan de beterende hand bent.