Malawi: ja, we leven nog!

Malawi.

Chiefs, kannibalen en illegale houtkap!

Na een paar hectische weken die totaal anders verliepen dan we gedacht hadden staan we donderdagmiddag 4 mei weer eens op Schiphol. Het begint goed: de vlucht is geannuleerd! Oeps. Gelukkig zijn we erg vroeg en kunnen de vluchten omgeboekt worden. In plaats van Amsterdam-Frankfurt- Johannesburg-Lilongwe wordt het Amsterdam-Rome-Addis Ababa-Lilongwe. Ze zullen in Addis wel denken ‘daar heb je die lui weer die hier eigenlijk niets komen doen’.
De 2 minuten stilte worden een aantal keren aangekondigd en om 20.00 uur is het doodstil op het vliegveld. Het douanepersoneel staat stram in de houding. Indrukwekkend. Maar in plaats van herdenken van gestorven helden denk ik aan de levende mensen die we achterlaten. Het zijn 2 moeilijke minuten.
De vlucht gaat verder prima, behalve dat deze behoorlijk vertraagd is dankzij een slechte planning van Schiphol. In middernachtelijk Rome rennen we samen met 2 lotgenoten naar de andere kant van het vliegveld (zul je altijd zien als je haast hebt) om bij een lege gate te komen. Vliegtuig gemist.
Alle hulde aan het personeel van Alitalia die ons helpen aan een overnachting, de wederom om te boeken tickets zullen regelen en ons zelfs uitzwaaien als we met de shuttlebus naar het Hilton worden gebracht. De volgende ochtend, nou ja, eigenlijk een paar uur later, gaan we terug naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat de tickets geregeld zijn en dat onze bagage deze keer wel met ons meereist. En dan hebben we tijd. Tijd om Rome in 1 dag te doen. Een aantal dingen, zoals het Colosseum, zien we al vanuit de bus. Vink.
We doen Rome (en onszelf) alle onrecht aan door van de ene bezienswaardigheid naar de andere te rennen. Na een paar uur is het weer tijd om terug te gaan om vervolgens een Hilton onwaardig diner voorgeschoteld te krijgen. 
De rest van de reis verloopt voorspoedig. In Addis is sinds 4 weken niets veranderd. Op Lilongwe moeten we ‘even’ onze visa regelen. Tjonge jonge! Er zijn 3 loketjes naast elkaar.  De 1e controleert de aanvraag, de 2e krijgt het geld en de 3e geeft het visum. Bij elke aanvraag lijkt het alsof ze voor het eerst een aanvraag zien. Het duurt een eeuwigheid. Computers zijn er niet dus alles wordt met de hand geschreven. Afijn, na ongeveer 2 uur mogen we dan toch Malawi in. Jippie! Ans en Joost wachten ons op. Zij begonnen zich al zorgen te maken. We stappen in de Landrover en ons Malawiaanse avontuur kan nu echt beginnen. Na 1,5 uur over best wel een goede weg begint de dirt road. Shaken and almost stirred komen we bij de lodge. Wat ligt die mooi! In het groen, regenwoud om de hoek en op een helling zodat bij helder weer het meer van Malawi te zien is. Wij zijn alleen een beetje te moe om er echt van te kunnen genieten, maar dat komt wel.
De volgende dag krijgen we een rondleiding. Er is elektriciteit, een koelkast, een vriezer, een fornuis met oven, een grote keuken. Wauw! Houtvuur waar het hoort, namelijk in de open haard.
Om de lodge is een heerlijke tuin en in het bos staan nog 2 luxe tenten en een werkelijk fantastische forest cabin waarin je vanuit je bed kunt genieten van de zonsopgang en het uitzicht. Nou is één van de kenmerken van een regenwoud dat het er best wel vochtig en mistig is dus die zonsopgang schiet er wel eens bij in. Althans, om te zien dan.
Het hele personeel (10 mensen) is er om kennis te maken. Fijn dat iedereen gekomen is, ondanks dat een aantal vandaag vrij is.  Dat wordt wat met al die namen en gezichten. Overigens hebben Malawianen de prachtigste namen: Precious, Happy, Innocent, Mercy, Wonderful.
Op de lodge zijn 2 honden. De vorige eigenaars gingen naar het asiel voor een kat en kwamen met 2 honden terug. Ook leuk natuurlijk. Bij de personeelsverblijven is een enorm konijnenhok. Het personeel zorgt daar zelf voor en mogen af en toe een konijn mee naar huis nemen. Niet per sé tegen kersttijd.
Tot slot is er vlak naast de cottage waar wij wonen een kippenhok. Met een vreselijk irritante haan. Ik kan de gedachte aan coque-au-vin maar niet uit mijn hoofd krijgen.

De volgende dag maken we een wandeling in het bos, onder begeleiding van een plaatselijke gids. Het is prachtig. Eén grote kamerplantenkwekerij. Maar wel ontzettend stil. Er schijnen veel vogels in het bos te zijn maar we zien ze niet. Hebben we net een nieuwe camera gekocht, rib uit ons lijf, is er bijna geen vogel te bekennen. Paddenstoelen daarentegen zijn er in overvloed. Waarschijnlijk wordt het niks met welke expertise van mij dan ook.
De gids vertelt van alles over het bos. Ook dat er, lang geleden, een groep uit Swaziland is gevlucht voor de enigszins heerszuchtige Shaka Zulu. Deze vluchtelingen (toen al) vielen vervolgens de bewoners van het Ntchisi Forest aan. Vrouwen en kinderen werden in een dal in het bos verstopt. De mannen verdedigden hen vanuit het omringende bos en de bergen. Uiteindelijk kregen ze de leider van de aanvallers te pakken. En ja, wat moet je daar eigenlijk mee? Opeten dus, als voorbeeld voor andere onverlaten.
De gids denkt wel dat het bij deze ene keer is gebleven. Hij klonk wat twijfelachtig.
’s Middags worden we ingewerkt in het project Future Forest, mede opgezet door de vorige managers ten behoeve van behoud van het regenwoud. Jeetje, we hadden niet gedacht dat daar zoveel bij zou komen kijken. 2x daags gaat een patrol team het bos in, om illegale houtkap en stoute koeien op te sporen. Het team wordt aangestuurd door, jawel, ons. Behalve dat vindt er met enige regelmaat herplanting plaats. Zoveel mogelijk teamleden gaan zelf gekweekte stekjes en plantjes op open plekken plaatsen in de hoop dat het bos weer aansterkt. Die stekjes en plantjes vallen trouwens ook onder ons beheer. En 1 x per jaar moeten de brandgangen vrij gemaakt worden, zodat er in het brandseizoen zo min mogelijk schade ontstaat. Brandseizoen?! Ik wist wel van een regen- en een droogseizoen maar brandseizoen?
En oh ja, er lopen ook paden door het bos die begaanbaar moeten blijven. Eén keer raden wie daarvoor moet zorgen. Wij wisten van te voren dat we iets moesten doen met het bos maar dit is best wel veel. Want het betekent ook overleg en afstemming met de Forestry, de chiefs (elk van de 29 dorpen heeft een chief) en andere betrokken organisaties.
Regelmatig komen de teams terug met bijvoorbeeld vrouwen die betrapt zijn op het omhakken van levende bomen. Als straf moeten ze hun bijl of panga (manchette) inleveren. Die kunnen ze een paar dagen later weer ophalen, als het een 1e vergrijp is. Worden ze wederom betrapt, dan zijn ze hun gereedschappen kwijt. Best gek hoor, om daar als blanke buitenstaander armoedige lokale vrouwen te vertellen dat het toch ècht niet mag wat ze doen. En dat het voor hun eigen bestwil is want het bos is ook hun drinkwatervoorziening.
Enkele dagen later hebben we een ontmoeting met plaatselijke chiefs. De lodge heeft namelijk een trust opgezet om projecten voor de gemeenschap te financieren. Ze moeten wel zelf met voorstellen komen. In overleg met alle chiefs wordt besloten een voetbalveld aan te leggen. Nou lijkt dat best eenvoudig, maar het huidige veld heeft een hellingsgraad van 30% en dat voetbalt redelijk lastig. Het egaliseren gebeurt puur met mankracht. Er wordt besloten dat de trust zorgt voor drinken, maismeel en zeep voor de werkers en later voor bankjes en goals als het veld er eenmaal is. Om een en ander in goede banen te leiden moet er een comité gevormd worden die verantwoordelijk is voor de juiste distributie van de goederen. Bij het volgende overleg daag ik met mijn grote mond de chiefs uit tot een voetbalduel met een lodgeteam, ter feestelijke opening van het voetbalveld.
Oh ja, we managen een lodge. Nou, ons eerste echte weekend hebben we full house. Eigenlijk ging het best wel goed. De staf doet erg hun best, het eten is prima. Maandagochtend echter is er één veel te laat, waardoor ik voor ik het weet in 5 pannen sta te roeren. Natuurlijk willen alle gasten verschillende soorten eieren en natuurlijk komen gasten veel later ontbijten dan afgesproken. In Kenia was ik gillend weg gelopen, hier krijgen we het toch voor elkaar. Gasten gaan supertevreden de deur uit en dat is waar het uiteindelijk om gaat. Wel moeten we de staf nog leren dat komkommer echt niet vervangen kan worden door augurk. Of dat koriander nèt iets anders smaakt dan peterselie ook al is het alletwee groen.
Het bos is ook erg groen. Er is weinig groot wild. Dat is er blijkbaar wel geweest. Vermoedelijk zijn de dieren in tijden van voedseltekorten opgegeten. Onze gids vertelde dat nog niet zo lang geleden de mensen met vuur de dieren opjaagden richting een afgrond en daar dus massaal naar beneden vielen of sprongen. Ze lagen daar dus letterlijk voor het oprapen.

Zo, eerst maar eens kijken of we dit op het internet kunnen krijgen. Dat is wel een dingetje hier, zelfs telefoneren lukt vaak niet. Onlangs is bij de lodge een best wel lelijke antenne geplaatst in de hoop op een beter bereik. Ijdele hoop, tot nu toe.
De volgende keer vertellen we wat meer over de mensen, geld geld geld, vliegende gasten, ontzettend agressieve bijen en smullende termieten.