Ooit moeten vluchten voor een Giraf? En vaarwel Kenia, hallo ...?

Ooit moeten vluchten voor een giraf?
En vaarwel Kenia, hallo….?

In plaats van 4 nachten blijven we bijna 2 weken in Naivasha. Iedere dag verwachten we iets te horen van de lodge-organisatie, maar contact blijft ondanks al onze pogingen uit. Maar ja, wat doen we nu? Via Workaway, een site voor vrijwilligerswerk, benaderen we een aantal projecten. En gelukkig, één ervan reageert heel snel. Of we wel een eigen tent hebben want momenteel zijn alle slaapgelegenheden bezet. Ja hoor, met 60 kilo bagage kunnen we echt nog wel kampeerspullen meenemen. Niet dus.
Toch lukt het om een alternatieve slaapplek voor ons te vinden. We besluiten onze terugvlucht naar Nederland te annuleren en naar het project bij de Masaaï Mara te gaan. Overigens, in de verwachting begin maart naar Zanzibar te vertrekken hebben we ons huis voor langere tijd verhuurd. Terug naar Nederland geeft dus weer andere uitdagingen. Uit voorzorg hadden we al onze tent en kampeerspullen in de auto gelegd, geheel dakloos zouden we niet zijn.

Na 2 dagen in een shabby backpackers hostel (nee, niet ons allereerste hotel in die gevaarlijke buurt van Nairobi dat trouwens wel een heel stuk beter was) springen we met onze 60 kilo bagage in de matatu naar Kilgoris. Ruim 300 kilometer voor nog geen € 8 p.p. Dat zijn tenminste leuke prijzen voor openbaar vervoer!
Vlakbij Kilgoris, als de meeste andere passagiers zijn uitgestapt, wordt ons verteld dat deze chauffeur doorrijdt naar Lolgorian, waar wij uiteindelijk moeten zijn. Wat super! Dan hoeven we niet over te stappen en te wachten totdat het busje vol genoeg is om te vertrekken.
Ja, en dan komt de prijs: 2000 ksh, ongeveer € 20. Wat?? We hoeven de stoel niet te kopen, alleen maar even te gebruiken!
We komen uit op 600 ksh wat de normale prijs is voor een matatu van Kilgoris naar Lolgorian . Dat is een stuk beter.
Maar wat een weg zeg! Geen asfalt meer te bekennen. Zo grappig dat ze af en toe een drempel aangeven. De weg is één en al drempel!
Compleet geklutst komen we bij het afgesproken Mombasa Hotel. De naam suggereert een heerlijk koel biertje. Dat is er dus niet. Wel een karig terrasje met 1 tafeltje en 3 stoeltjes. Onder toeziend oog van ongeveer de hele bevolking van Lolgorian gaat Rob een paar biertjes kopen. Die we gewoon op het karige terrasje nuttigen. Jammer dan. Welk “hotel” heeft er nou geen bier?!
Mindi is degene die ons naar het kamp zal begeleiden. Een rastatype begroet ons en stelt zich voor: Simon. Huh, hoe zit dat met Mindi? Afijn, hij vraagt nog een paar minuutjes. Inmiddels weten we dat elke tijdsaanduiding met 30 vermenigvuldigd moet worden, dus ruim een half uur later, het schemert al, komt hij terug. We springen met onze 60 kilo bagage op 2 brommertjes en na kortstondige vermissing van Rob en zo komen we uit op de top van een heuvel. Alles rondom ziet groen. Erg mooi! Minder mooi is het bouwsel waar we belanden: een soort houtskelet met doeken, schuttingen, ijzerplaten en plastic afgewerkt. Dit blijkt de keuken annex woonkamer annex slaapkamer voor de nachtwaker annex opslag voor bouwmaterialen (gezellig, cement naast meel, prikkeldraad naast bordjes enz.). Ons verblijf? De buurman heeft zijn geitenstal ter beschikking gesteld. Het stinkt naar geitenpoep en is gemaakt van koeienpoep. Daar gaan we weer!
Mijn 1e gevoel zegt “morgen weg hier!”. De mensen zijn echter weer hartverwarmend. En ook wel heel bijzonder. We worden rondgeleid op het project. De bedoeling is om een 10-tal guesthouses te bouwen, met gebruik van zoveel mogelijk natuurlijke en aanwezige materialen. Daarnaast moet het toekomstige kamp zelfvoorzienend zijn. Daartoe worden permacultuur en aquaponic systems aangelegd. Errug interessant! Van plastic waterflessen bijvoorbeeld is een hangende tuin gemaakt. De komende dagen houden Rob en ik ons bezig met het vullen van zandzakken (variërend van 1,5 m tot 10 m lengte maar kan ook nog langer) om banken rondom de buitenkeuken te maken. Ondertussen leren we heel veel over bouwen en verbouwen. Wat we ook leren, of eigenlijk al wisten, is dat alcohol- en wietgebruik vanaf ongeveer 10 uur ’s morgens niet echt tot hoge productiviteit leidt. De mensen hier zijn superaardig en creatief. En heeeeel relaxed.

Ons werktempo ligt een ietsiepietsie anders. Onze werkattitude ook. Ook wij stellen een drankje op zijn tijd erg op prijs, maar wel als de 5 in de klok zit. Alhoewel, de keniaanse klok biedt wellicht uitkomst. Die slaat toch helemaal nergens op.

In het kamp loopt een schattig 4-jarig rastajongetje rond, het zoontje van één van de werkers hier. Hij en Rob worden dikke maatjes. Maar moet hij niet naar school? Jawel. We dachten alle idiote verhalen rondom onderwijs nu wel gehoord te hebben. Niet dus. Het jongetje zit wel op school, maar is naar huis gestuurd. Zijn vader moest eerst voor een schoolbank zorgen. Dus de mensen van het kamp maken een schoolbankje (wij in Nederland zouden de leerkracht over zijn eigen schoolbank getrokken hebben).
Maar nee, het kind wordt weer naar huis gestuurd. Het moet wel een móói schoolbankje zijn! Toen wij dit hoorden lagen wijzelf naast ons spreekwoordelijke schoolbankje. Wat een onzin!
Regelmatig zien wij groepjes schoolkinderen langslopen. Op de gekste tijden. Blijkbaar worden ze er vaak op uit gestuurd om geld te halen. Of eten. Of de leerkracht heeft geen zin in lesgeven. Of…
Het onderwijs zou officieel gratis moeten zijn. Maar naast schoolgeld, betalen ouders voor het schooluniform, de boeken, schrijfmateriaal en dus blijkbaar ook voor schoolmeubilair. En er schijnen leerkrachten (compleet verkeerd woord eigenlijk) te zijn die geld vragen zodra een kind aangemeld wordt zodat de ouders zeker weten dat hun kind in de klas van diezelfde leerkracht komt. En een maandelijkse bijdrage zorgt ervoor dat het kind in diezelfde klas blijft.
Gaat er nog iemand klagen over het onderwijs in Nederland? Vinden wij het normaal dat kinderen die vlakbij school wonen er om 6 uur ‘s ochtends moeten zijn om de school schoon te maken? Kinderen die wat verder weg wonen moeten om 7 uur op school zijn. Vaak hebben ze dan al een uur moeten lopen. Rond 17.30 uur zijn de lessen voorbij en kunnen ze weer terug lopen. Om thuis voor de geiten of hun kleinere broertje of zusje te gaan zorgen. Dan hebben ze nog huiswerk. Maar ja, het is inmiddels donker en zonder licht is huiswerk doen best lastig. Met licht waarschijnlijk ook, want soms hebben ze de hele lange vermoeiende dag niets te eten gehad.

Over eten gesproken, dat is een beetje een probleem in het kamp. De eerste dagen gaat het goed. Er wordt ’s avonds zoveel klaar gemaakt dat er voldoende voor het ontbijt en de lunch overblijft. Nou zijn linzen met rijst niet mijn meest favoriete ochtend-eten maar vooruit, de maag is gevuld. De 2e week wordt het eten ’s avonds al minder, is er ’s ochtends helemaal niets en de Appie zit hier niet om de hoek. Blijkbaar kunnen de mensen hier het met alcohol en wiet redden, maar wij niet. Ondanks alle leuke dingen hier in het kamp is het eten wel één van de belangrijkste redenen om weg te gaan. Onze laatste dag is het toppunt. We zijn een dag langer gebleven omdat onze “huisbaas” ons uitgenodigd had voor de verjaardag van zijn enkele maanden oude dochtertje. Eigenlijk was het feestje op vrijdag gepland, maar toen hij hoorde dat wij donderdags wilden vertrekken, heeft hij het naar donderdag verplaatst. En ja, dan kun je het niet maken om er als kennelijke vip-gasten (of attractie. Daar zijn we niet nog helemaal over uit) niet bij te zijn. ’s Ochtends vroeg worden een geit en een schaap geslacht en op de Masaaï manier bereid. Overal in de bosjes zitten mannen. De vrouwen wassen af en verdelen het voedsel. Helaas pas rond een uur of 2. Als we alle twee compleet op apegapen liggen. Net op tijd krijgen we een bordje rijst, vlees en spinazie onder mijn neus. Ik weet niet zo goed of dit ontbijt, lunch of vroeg avondeten is. Onze kok vraagt of zijn eten beter is. Ja, qua smaak wel. Maar dan moet het er wel zijn!

Later horen we dat hij besloten had die dag niet te koken. Ongeveer elke dag hebben we onweer gehad, maar deze middag knalt het ook in het kamp. Er ontstaat ruzie en wat wij eruit op kunnen maken is dat er mensen in het kamp zijn die hun werk niet doen (goh!). De projectleider vertrekt voor “een paar minuutjes” naar het dorp. Een tijdje later vertrekken 2 andere medewerkers om “even” boodschappen te doen. Wij blijven achter met de vriendin van de projectleider, die fantastische pizza’s maakt! In hun zelfgebouwde oven(zie foto). Rond half 11 gaan we maar naar bed. Van het 3-tal geen spoor. Het was heel gezellig met die vriendin maar je verwacht toch iets meer op je laatste avond. Midden in de nacht worden we wakker. Het knalt weer in het kamp. Wij liggen op enige afstand in ons geitenhutje maar kunnen het bijna letterlijk horen. Rond half 6 gaat onze wekker. We pakken in en lopen naar het kamp. Waar ze nog steeds ruzie aan het maken zijn. Stomdronken. En dan wordt aan ons om advies gevraagd over management. Lekkere timing!

We vertrekken en laten deze bijzondere mensen en dit bijzondere project achter ons. We hopen echt dat het ze ondanks alles gaat lukken. Als het kamp wordt zoals ze bedacht hebben is het een superkamp. Later overwegen we nog om terug te gaan maar dan in een managementrol. Onder  andere, betere omstandigheden hadden we dat zeker gedaan.

We gaan weer terug naar Lake Naivasha. De manager heeft ons enkele gratis overnachtingen in de heerlijke cottage aangeboden. In ruil daarvoor geven we haar adviezen want “witte mensen verbeteren de service”. Uhhhhh….?!
We praten 3 uur met haar. Ze is blij met alles wat wij hebben waargenomen, met de verbetervoorstellen en suggesties. En ook voor ons is het leerzaam.
Waarom kunnen de medewerkers niet bij het wisselgeld als zij er niet is? Oh jawel, er is wel wisselgeld beschikbaar en dat weten ze ook maar op die manier hopen ze dat ze het wisselgeld mogen houden.
Waar zijn de medewerkers die er vorige keer waren en die we nu nog niet gezien hebben? Die moesten weg. Ze stalen geld. Niet direct uit de kas, maar dan zeiden ze dat de klant zonder te betalen was weggelopen.
Bij alles wat we aandragen speelt het personeel een cruciale rol. Eigenlijk zegt ze dat er dag en nacht moet zijn met 24/7 supervisie wil alles gaan zoals het moet gaan. Ze lucht haar hart. Kenianen zijn lui zegt ze. Er is geen ondernemingszin, geen gedrevenheid, de toekomst gaat niet verder dan vanmiddag. Ze werken voor het geld. Meer niet.
Eerlijk gezegd werd ik een beetje moedeloos van het gesprek. Terwijl we eigenlijk niets nieuws horen. Behalve dan dat het nu uit de mond van een Keniaanse komt.
Om de benen te strekken gaan we even een stukje lopen. Oh, een giraf. Wat leuk! Huh, achtervolgt hij ons nou? Waar we ook heen lopen, de giraf is er ook. Af en toe zet hij zelfs een drafje in om dichter bij ons te komen. Tot hij op een goed moment nog geen 2 meter achter ons staat. Slik, dan is een giraf toch wel erg groot! En ze kunnen gemeen trappen, naar voren, achteren èn opzij! Wij zetten ook een sprintje in en verstoppen ons achter wat bomen en struiken. Hij blijft staan. Als hij iets van ons af loopt rennen wij snel weg. Hij ook. Achter ons aan! We komen een local tegen. Hij lacht. Die giraf wordt gevoerd door een witte en daarom achtervolgt hij witte mensen. Hij heeft nog nooit iemand aangevallen. Nee, maar dit zou zomaar de 1e keer kunnen zijn! Wacht maar even zegt-ie, ik jaag hem wel weg. Nou, mooi niet dus. Die giraf staat echt te kijken van “wat wil jij, snotneus?”. Wij gaan via de tuin van de local, door een geheim poortje, over takken en struiken, springend over een greppel om daar uiteindelijk wéér bijna oog in oog met de giraf te staan! Wij weer rennen, maar gelukkig zijn we nu dicht bij ons kamp. Hij loopt nog steeds achter ons aan maar wordt inmiddels afgeleid door andere toeristen.
Nou zeg! Hebben we ons nu zo aangesteld of waren we echt in gevaar? We zullen het nooit zeker weten maar prettig voelde het niet.

Ondertussen verstrijkt de tijd. Via Workaway schrijven we diverse projecten aan, in zowel Kenia maar ook andere Afrikaanse landen. Als snel merken we dat dit op korte termijn niets gaat opleveren. De lodge organisatie laat ook niets van zich horen. Voordat we naar het kamp bij Lolgorian gingen zijn we ook al bezig geweest met vervolgstappen. We hebben een leuke vacature gezien waar we op gereageerd hebben. Na 2 redelijk vreemde skype-sessies (één in de geitenstal waar we in het duister aan de telefoon gekluisterd zaten terwijl we ondertussen een hond uit de hut moesten zien te houden. Dat probeerden we door de deur dicht te doen maar toen hadden we geen verbinding meer. En oh, de Nederlandse zomertijd zat nog niet tussen onze oren dus 1 sessie hebben we gemist) laat de organisatie weten in principe met een ander koppel door te gaan. Jeetjemina, we schieten van opties naar geen opties en weer terug.

Maar we moeten iets beslissen. 25 april is sowieso ons visum voor Kenia verlopen.
Terug naar Nairobi. En daar gaan we weer met onze 60 kilo bagage in de matatu. De conducteur begint een gesprek met mij. Waarom ik hem geen brood gaf. Wij hebben nl het brood van 3 dagen geleden geroosterd en dat zaten we nu te eten. En waar ik vandaan kom. Oh, Nederland. Nou, dan vlieg ik met je mee. En weet je wel hoe duur dat is? 50000 ksh is geen probleem, gewoon een koe verkopen. En dan gaat hij in Nederland werk zoeken. Oh, zeg ik, net als zovele anderen. Hebben jullie dan geen conducteurs? Nou, wij hebben chipcards. Oh. Of ik hem geld kan lenen. Voor zijn bruiloft. 500 ksh en dan betaalt hij het morgen met rente terug. 800 ksh. Hmmm, verleidelijk.
Dus ik zeg 50000 ksh om naar Nederland te vliegen is geen probleem maar 500 ksh voor de bruiloft wel?! Ik probeer het niet eens meer te begrijpen. Hij begrijpt het zelf waarschijnlijk ook niet.

Na lang wikken en wegen besluiten we terug naar Nederland te gaan. Rondhangen heeft niet zoveel zin. En woensdagavond boeken we onze vluchten. Wel bijzonder: een vlucht van Nairobi naar Amsterdam is hartstikke duur. Waarschijnlijk heeft het te maken met de aankomende paasvakantie en veel Engelsen die naar Engeland of Kenia vliegen. Vanuit Ethiopië is het veel goedkoper. Dus zondagochtend vliegen we naar Ethiopië en zondagavond vliegen we naar Nederland. Via Nairobi! En dat scheelt honderden euro’s! schiet mij maar lek!
En dan zit er donderdagochtend een bericht in de mail. Ze zijn er met het andere koppel niet uitgekomen. Of wij ons kunnen vinden in het contractvoorstel! Nou, daar komen we wel uit. Dus wij vliegen naar Nederland via een omweg, gaan een aantal dingen regelen en familie en vrienden bezoeken. En vertrekken begin mei naar Malawi, om daar een lodge in het regenwoud te gaan managen. Su-per-gaaf!
Dus, voor degenen die we de komende weken niet treffen: jullie zijn van harte welkom op de Ntchisi Forest Lodge in Malawi! Overigens geen giraffen daar, pfff, scheelt weer een hele hoop geren.