Daar zijn we weer!

Niet één van de scenario’s is uitgekomen! En toch zitten we in Afrika. Zambia, om precies te zijn. Ja, waar we een jaar geleden 4 maanden tussen het wildlife hebben geleefd. Zo gaaf om hier weer terug te zijn! Via een omweg weliswaar.

Voordat we Tanzania verlieten waren we al in contact met een andere lodge in Tanzania. Gelegen aan de voet van Kilimanjaro, midden in een nationaal park. Hoe gaaf had dat kunnen zijn!
Want het welbekende virus zat dwars. Uiteindelijk besloten wij en de eigenaars ons te richten op augustus. Dan zou het toch echt wel beter zijn. Dus wij al aan de slag om ons huis te verhuren en andere zaken te regelen. De verhuur ging erg voorspoedig. 1 augustus kan de nieuwe huurder in ons huis. Misschien moeten we nog een paar dagen overlappen maar dat is geen probleem.

En toen kwam een bericht van Tanzania. Het toerisme komt voorlopig nog niet op gang en gezien de kosten die met onze komst gepaard gaan stellen ze het uit tot september. Of misschien oktober. December?
Ja, dat gaat niet werken voor ons. Waar blijven wij dan al die tijd? En wat als het weer uitgesteld wordt? Weet je wat, laten we contact opnemen met iemand die we vorig jaar als gast in Zambia hebben gehad. Hij zei toen iets over een lodge die hij wilde bouwen. Nou, ons bericht is nauwelijks weg of hij reageert al. Hij is inderdaad bezig met het bouwen van een lodge in Zambia en ja, hij wil ons heel graag daar hebben. We bellen en zijn verhaal klinkt fantastisch. Hij bouwt niet alleen een lodge in Zambia, maar ook een in Zuid-Afrika. Samen met een blijkbaar niet onbemiddeld echtpaar. Eigenlijk bouwen ze geen lodge, maar een concept. De investeerders hoeven geen geld te verdienen aan de lodge. Eventuele winst wordt gebruikt voor community projecten. De managers in Zuid-Afrika en de managers in Zambia gaan ook die projecten managen. En worden uitgewisseld, om verlof op te vangen of gewoon even weg van de werkplek te zijn.
Wij watertanden. Precies wat we willen!
We leggen aan de lodge eigenaren van Tanzania uit dat we een ander, aantrekkelijk aanbod hebben. Ze tonen alle begrip. Misschien zijn ze wel blij dat wij een andere keuze maken. Geen idee. Maar we vinden het wel belangrijk het met hen goed af te handelen. Je weet maar nooit.

Niet dat ons huisvestingsprobleem hiermee is opgelost, want op 1 augustus zijn de grenzen van Zambia nog niet open. De grenzen naar Oostenrijk wel, waar onze nieuwe baas toevallig een appartement tot het eind van de maand beschikbaar heeft. Dan gaan we toch naar Oostenrijk! Ook heerlijk, weer even tussen de bergen te zijn waar we zoveel mooie wandeltochten hebben gemaakt. Ware het niet dat we in het vlakste deel van Oostenrijk terecht komen. Geen berg te zien. Maar wel eindelijk, eindelijk!, Wenen! Wat super om alle bezienswaardigheden in Wenen te zien in alle rust en eenzaamheid. Want er zijn maar weinig toeristen.
In Afrika hebben we altijd lol om de inheemse rariteiten. Maar ook hier in Wenen kunnen ze er wat van. We eten en drinken wat op een plein in het museumgebied. Statige gebouwen, alles prachtig aangelegd, bijna verwacht je Mozart tegen het lijf te lopen. Op het plein wordt een concert voorbereid. Klassieke muziek denk je dan natuurlijk. Nou, verre van! Zie ik punkkapsels rondlopen? Huh? Dat is toch zo jaren 80!? Steeds meer gothic punkers (is dat een stroming?) lopen rond. Het 2 jarige dochtertje van onze baas moet lachen om de bijzondere kapsels.
En natuurlijk is de muziek navenant. Veel geschreeuw en weinig wol. Het is hilarisch.

We bezoeken ook Salzburg, waar we rondgeleid worden door 2 zussen die in Tanzania onze gasten zijn geweest. En niets zo leuk dan een stad met lokale mensen te bekijken. We hebben een heerlijk weekend in deze stad, die ik eigenlijk veel leuker vind dan Wenen.

Ondertussen smeden we allerlei plannen met onze nieuwe baas. Die bijzonder genereus en gastvrij is. Regelmatig worden we voor een etentje uitgenodigd en gefêteerd op allerlei uitstapjes. Ga zo door zou ik zeggen!

De laatste week van augustus zitten we, traditiegetrouw, in Drenthe. Met het slechtste weer ooit! Kunnen we eindelijk weer eens een weekje naar Drenthe, zit het weer niet mee. Niet dat we daar erg mee zitten, we vermaken ons prima.

Gaandeweg ontdekken we dat we een klein detail gemist hebben. De lodge moet nog gebouwd worden. Dus in plaats van lodge managers worden we eerst bouwproject managers. Gelukkig hebben we daar vorig jaar enige ervaring mee opgedaan. Vooral hoe het niet moet. Probleem is blijkbaar nog dat er officiële goedkeuring moet komen om de lodge op de beoogde plek te bouwen. En die plek is waar veel olifanten en buffels bivakkeren. Natuurlijk kun je om die officiële goedkeuring heen. Als je maar betaalt. Onze baas volgt liever de formele route. Gunsten vragen, al betaal je er voor, leidt tot gunsten verlenen. Zoals met de hele familie op komen draven om gefêteerd te worden.

Maar voor het zover is moeten we eerst in Zambia zien te komen. Begin september gaat de grens van Zambia open. Ha, dat is mooi! Om een visum te krijgen moet je een vliegticket hebben. Om een vliegticket te kunnen kopen moet een covid-test gedaan worden. Die mag maximaal 14 dagen oud zijn. Waar moet je in hemelsnaam mee beginnen??
Met de test dan maar, die we in Meppel ondergaan. De volgende dag hebben we de uitslag: negatief. Onze baas bestelt snel de tickets zodat we het visum kunnen aanvragen. Als dat lukt weten we het zeker: we gaan naar Zambia!

We vertrekken vanaf Brussel. Het treinkaartje moet online gekocht worden. Met bijbehorende covid-verklaring. Het vliegveld is nagenoeg leeg. Bizar! Maar ook fijn. Geen rijen bij het inchecken, douane en boarden. Dat heeft dan wel weer wat. Ook het vliegtuig is amper bezet. In Wenen halen we de baas op, die in Oostenrijk woont. De reis gaat goed, behalve dat het mondkapje enigszins verstikkend is. In Lusaka moeten we in de rij om de covid-controle te ondergaan. Onze temperatuur wordt gemeten. We blijken zwaar onderkoeld.

We overnachten in Lusaka, waar we nieuwe huisraad inslaan. Voor ons wordt namelijk een huis gehuurd. De volgende dag vertrekken we naar Mfuwe. Na een lange autorit komen we eind van de middag aan. Het voelt als thuis!

Het huis dat voor ons gehuurd wordt moet een beetje opgeknapt worden. We schatten dat het 5 dagen duurt voordat het klaar is. Na ruim 2 weken verblijf op een andere lodge kunnen we in ons nieuwe huis trekken. Met 3 slaapkamers, 2 badkamers en een grote tuin rondom is het best riant. Voor het eerst wonen we in de bewoonde wereld van Afrika. Het wildlife hier beperkt zich tot kippen en kalkoenen. En een verdwaalde olifant die de 1e nacht al aan onze mango’s komt knabbelen. Jammer dat hij dwars door ons hek banjert. Met zoveel mangobomen in de hele omgeving. We laten ons vertellen dat binnenkort hele hordes olifanten op bezoek komen. We gaan het zien.
Het is rustig hier in het dorp. Geen bars in de omgeving die ons met hun blikkerige boxen opblazende muziek uit de slaap houdt. Er is één groot nadeel aan het wonen hier en dat is de grootste hobby van Afrika. ’s Morgens nog vóór half 6 slaan de plaatselijke dames aan het vegen. We zitten in de (gort)droge tijd en dus in één grote stofwolk. Uit narrigheid weigeren wij ons erf te vegen. Ah, niet alleen uit narrigheid. Wij zijn ervan overtuigd dat het vegen misschien leuk is om een paar blaadjes weg te krijgen, maar uiteindelijk is het niet goed voor de grond. Die is snoeihard, niets kan er meer op groeien. Ik vraag aan onze buurvrouw waarom ze dat toch doen. Zij huurt het huis naast ons en komt uit de grote stad Lusaka. Zij had geen idee dat ze in zo’n klein dorp zou belanden, want haar grootste hobby is het bezoeken van shopping malls. Ik kan mijn lach net inhouden. Heb de golfplaten en zelf in elkaar geknutselde bouwwerkjes voor ogen waar mensen hun tomaten en uien in verkopen.
Volgens haar vegen de dorpse vrouwen omdat ze dat altijd hebben gedaan. Deel van de cultuur. Zij heeft al te horen gekregen dat haar erf vuil is. Ze veegt 1x per week.
Er schijnt ook een kledingcode te zijn. Een kennis van haar jogt in een lekker strak tricot broekje. Nou, dat kan dus eigenlijk niet. Haar verhuurder heeft haar verzocht het pand te verlaten. Ik loop in korte broeken. Het is dat onze verhuurder ver weg zit…

Ondertussen vordert het werk. Niet aan de lodge, want daar is nog geen officiële toestemming voor. Dus gaan we maar verder met een opslagruimte en de school. We hebben geen idee wat de school gaat inhouden maar daar hebben we nog wel tijd voor. Daarnaast wordt een stuk land in een ander chiefdom aangekocht. Aangekocht is eigenlijk niet het goede woord, want de chief kan geen community land verkopen. Wel ruilen. Tegen het opknappen van de lokale school. Het stuk land gaat gebruikt worden als landbouwgrond. Het idee is om groente, fruit en kruiden te verbouwen en tegelijkertijd de lokale mensen laten zien hoe landbouwgrond beter benut kan worden. De producten zijn gedeeltelijk voor de eigen lodge, gedeeltelijk om aan de andere lodges te verkopen. Nogal ambitieus, zeker nu het aantal toeristen op 1 hand te tellen is. Tot slot zijn we aan het onderzoeken of een slagerij, met bijbehorende veeteelt, tot de mogelijkheden behoort. Alle lodges hier kopen vlees in Chipata of Lusaka, wat ingevroren afgeleverd wordt. Wij willen goed vers vlees aanbieden in een fatsoenlijke slagerij. We zijn dus met van alles bezig behalve met het managen van een lodge.

Langzaam maar zeker weet iedereen in de Valley dat wij aan het bouwen zijn. Elke dag komen mensen om werk vragen. Vanaf februari zit zo’n beetje iedereen thuis. Sommige lodges betaalden hun staf door, al was het maar een deel van het normale salaris. Andere lodges hebben alle staf laten gaan en huren alleen op dag basis in. Tegen bedroevend lage tarieven. Sinds vorig jaar is de waarde van de Zambiaanse Kwacha bijna gehalveerd ten opzichte van de dollar. Terwijl alle prijzen omhoog zijn gegaan. Onze baas is niet gek maar wil wel fatsoenlijk betalen. Dat, naast de interessante en uitdagende werkzaamheden, was één van de redenen om voor hem te gaan werken. Niet voor onszelf, alhoewel er voor ons heel goed gezorgd wordt. Geen honger deze keer.

Langzaam maar zeker komen we de mensen tegen waar we vorig jaar mee gewerkt hebben. Wat is het leuk om ze weer te zien! De huishoudster van toen vliegt me met wat gegil om de nek. Het genoegen is dus blijkbaar wederzijds.
En uiteraard willen ze een baan. Oh, wat is dat lastig!
We hebben wel mensen aan het werk. 10 mannen zijn aan het graven. Al wekenlang in die snoeihitte, op een  open terrein, zijn ze aan het scheppen en hakken. De grond is keihard. Wat een job! Vrouwen zijn ingehuurd om water te dragen. Er is veel water nodig om cement aan te maken. Het water wordt bij de buren gehaald en in een grote watertank gestort. We begonnen met 3 vrouwen. Die met z’n drieën naar de buren lopen, hun emmers vullen en gedrieën weer teruglopen. Mijn westerse zakelijkheid snapt dit totale gebrek aan efficiency niet. Dus ik vraag de supervisor de dames hierop aan te spreken. De dames weigeren. Nee, als ze ieder voor zich gaan kan het zomaar zijn dat de één meer (of minder) doet dan de ander. Zo blijft het eerlijk en kan niemand lui zijn. Tegen zo’n redenering kun je toch echt niet op! En ach, ook dat water dragen is zwaar werk.

Het is warm, heel warm. We hebben 2 soorten kranen in huis, één met warm water en één met warm water. Koken met zout hoeft niet, het zweet gutst zo in de pan.

Voor het eerst sinds we ergens in Afrika vertoeven zijn we afhankelijk van de nationale energieleverancier. En da's niet fijn. Vorig weekend zaten we ruim 25 uur zonder stroom. Uiteraard vlak na het boodschappen doen en met een goed gevulde vriezer en koelkast. Eén van de lodge-eigenaren die hier al jaren woont vertelt dat ze wel eens 5 dagen zonder stroom hebben gezeten. Met een kleine generator gingen ze voortdurend het hele terrein af om hier en daar wat stroom te genereren. Van ellende hebben ze alle lams- en varkenskoteletjes op moeten eten. Hoe erg is dat!?
Af en toe moeten we bij kaarslicht koken. Ook best een uitdaging. Je weet nooit zeker wat er in je pannetje belandt.

Dus ook ons dagelijkse leven is niet zo dagelijks. Af en toe hebben we een regenbui. Het regenseizoen staat voor de deur. Ik ben benieuwd wat dat ons gaat brengen!